CAPÍTULOS 18 E 19

CAPÍTULO 18
A inspectora Contrueces entrou na comisaría de López Mora.
- Ten vostede unha chamada. Unha tal María Jesús Lousada.
- Ah, si. Esquecina. Vouna chamar.
Voltou para o seu despacho. Marcou o número de teléfono.
- María Jesús Lousada.
- Si, son eu. Diga.
- Son a inspectora Contrueces. Quedara en chamala, pero esquecínme completamente. Perdoe, pero querería falar con vostede.
- Xa era hora. Porque levo aquí un día enteiro agardando pola súa chamada. Un policía moi amable pediume que quedara e a verdade é que aquí estase ben, pero teño cousas que facer en A Coruña.
- Está con vostede o seu marido?
- Meu marido quedou en A Coruña; tiña que atender a consulta, despachando bocas, como di el.
- Onde poderiamos vernos?
- Podería ser en Baiona? Se lle parece, podemos tomar uns churros no Monterrei, que lle parece?
- Alí estarei.
Colgou o teléfono. Xa era hora de comer. Foi para casa. Tiña a comida feita do día anterior. Despois de xantar, botou unha siestiña, leu un pouco o xornal e sobre as cinco baixou ao garaxe. Colleu o coche e enfiou para Baiona pola autovía, a vella estreita estrada da costa. Gustaba de pasar por Samil, pola praia do Bao e por Canido para contemplar aquel ambiente sempre de verán que dominaba a zona. Despois de Canido, case en Saiáns, detivo o coche a carón dunha reviravolta da estrada, para mirar as illas Cíes. Tiña tempo e apurou alí o primeiro pitillo en anos. Continuou despois, case ao ralentí, durante todo o traxecto, mentres na radio soaba música de tangos e bossanova.
Chegou á cafetería Monterrei. Alí estaba, soa, Cucú, remoendo a escuma do café.
- María Jesús Lousada? Son Covadonga Contrueces.
- Encantada. Sente. Como lle foi a viaxe.
- Gusto moito de vir ata Baiona neste tempo. Despois polo verán esto está imposible. Ven moito vostede por aquí?
- Non. E ben que o sinto. O meu marido, que é de Petín, viña pasar as vacacións a Praia América. Pero compramos unha casa en Gandarío e claro.
- Seica veu ao enterro de Carina.
- Si. E non.
- Desculpe. Non entendo. Pero, perdoe, vou pedir un café.
- Si, pero deixeme invitala. Quere uns churros? Son famosos aquí. Este é café de escritores. E xa se sabe: os escritores sonche algo larpeiros.
- Explíqueme iso de si e non.
- Levo aquí unha semana. Vin facer unha terapia para as costas. Non é que me doan moito, pero o corpo agradece unha semaniña coma esta. Fernando, meu marido, sempre insiste. E desta vez fíxenlle caso. E case ao final da estancia chamei a Carina. O xoves.
- Chamouna, logo, vostede.
- Quería arranxar un par de cousas con ela. E como estaba aquí, perto de Vigo. Chameina. E eso é todo.
- E veu?
- Ao principio quedou sorprendida. Mesmo molesta. Case colga. Pero puidolle a curiosidade. E aceptou o convite. Quedamos para o venres pola mañán. Estabamos as dúas un pouco nerviosas, pero a calor dos chorros debeu server de bálsamo. Despois da masaxe xantamos xuntas. E ben. Para como é ela, ben.
- E nerviosas, por que?
- Supoño que saberá que ela e o meu marido tiveron unha liada. Dun día, dunha noite. Pero liada. Non me pida que llo conte, porque xa pasou. Pero eu non volvín falar con ela.
- E o seu marido?
- Si. Ese é outro tema. Pero o prato frío da vinganza chegou máis tarde, sen pretendelo. O marido dela tiña amores cunha cubana que trouxo ademáis de Cuba as agochadas. Ela non sei se o sabía, pero foi xustiza do dente por dente.
- Unha cubana? Isto promete. Nesta cafetería han tomar café os escritores, pero as inspectoras de policía semella que non. Camareiro!

CAPÍTULO 19
Cando Mingos voltou de Bos Aires, buscouno. E non tardou moito en atopalo. Preguntou por el en Pontevedra, pero poucos lle daban razón. E os poucos trazaban diversas biografías. Uns situabano en Ourense, cun pé na de Coren; outros falaban das canteiras alá por Valdeorras. Outros tiñano localizado en Chaves, con cousas de viños transfronteirizos. E outros, os máis, facíano en Vigo, pero ignoraban onde. Todos, sen embargo, coincidían en que casara cunha rapazola ben feita e que tiña xa unha filla de ben cedo. Cifrou a súa pescuda por Vigo e atopouno metido de cheo no negocio do automobíl, como lle gustaba dicir a Longinos.
Tiña aforrados uns cartos e decidiu investilos ao lado do seu amigo de aventuras neoiorquinas. Cando Longinos o viu entrar no concesionario de Beiramar, foi correndo bicalo, en lembranza emotiva daqueles tempos. Pasaron polo escrutinio mutuo durante un minuto, mentres exclamaban os seus nomes con infantil repetición. Longinos fíxoo entrar no seu despacho. Mingos ía pendente dos pasos do seu amigo, pero non perdía ocasión para botarlle unha ollada ao local. Estiveron dúas horas a falar dos vellos tempos e dos tempos de agora e Mingos atopou oportunidade para propoñer o seu plan.
- Podías contar cos meus cartos para a inversión. Eu axudaría nas ventas. Se for óptima a proposta, podería montar outro negocio. Que pensas?
- Teño que consultar coa muller. Ela ten unha pequena parte que investiu do que lle quedou da ferretería do seu pai. Sonche cartos. Pero xa veremos. Mañán eu marcho de viaxe e a vindeira semán podemos falar.
- E onde vas?
- A Cuba.
Os dous botaron un pequeno sorriso en memoria daqueles manhattans que adoitaban tomar no Sunlight Club da Séptima e seguiron falando uns poucos minutos máis ata que Mingos decidiu despedirse porque tiña consulta na rúa Colón cunha dentista arxentina que lle recomendaran. Chiscou un ollo pícaro para alborozo de Longinos e púxose, ao tempo, de pé. Déronse unha forte aperta e despedíronse.
Ao día seguinte, Longinos colleu dende Barcelona o aéreo para A Habana. Ía en viaxe promocional con outros vinte encargados de concesionarios de Ford da zona Norte, todos casualmente homes, e máis algún de Sevilla que non apañara a anterior viaxe á República Dominicana. A viaxe resultou longa de máis, pero foi mesmo fértil para moitos. A maioría arrapañou algunha mulata co argumento de que no Caribe as cousas eran así; algún atopou consolo con paseos polo malecón e a obrigada visita á única adeguiña que debe de haber nunha cidade de máis de dous millóns de habitantes. Pero foi Longinos o único que tivo a fortuna (mala ou boa) de namorarse perdidamente dunha relacións públicas do hotel nos sete días que durou a estancia. Ela non fixo nada por conquistalo; mesmo aturou soeces aproximacións os primeiros días, ata que unha caída innoble de Longinos polas escaleiras do hotel logrou conmovela. A partir de aí, o tempo pasou fugaz para ambos, que contaban as horas por apertas incandescentes e bicos de lume intenso. Yeimilí levouno ata a casa dos seus pais no barrio do Cerro, cando a tarde caía e as luces da cidade minguaban ata ficar todo case a escuras. Na casa de Yeimilí non prepararan nada especial para el porque nada había, pero aquela velada quedou para sempre na súa memoria. Quería voltar ao hotel en taxi, pero a familia rogou que quedara a durmir con eles aquela noite.
Á mañán seguinte, Longinos voltou ao hotel. Deitouse na cama toda a mañán. Durmiu unhas catro horas. Cando espertou, Yeimilí aínda estaba alí.