CAPÍTULO 27

CAPÍTULO 27
- Se non é por mín. Hoxe poderiamos ir mangiare a outro lado. Está Diego a cargo do restaurante. Non creo que veña moita xente. Convídame ao Prada a Tope, que teño ganas de leitón.
- Para cear? Ti estás tolo.
- Estou farto de comer ravioli ripieni e pasta al dente. Vamos.
- Está ben, pero debo confesar que estou un pouco confusa. Cando parecía todo xa medio claro, agora non sei como continuar.
- E que está agora medio claro?
- Que Mingos rifara con Carina polo negocio.
- Pero quen non rifou con esa Carina? Parece a Angela Channing da cidade olívica.
- Ha ser. Pero o certo é que Carina quería pechar a empresa ou quedar con ela. Non quería saber nada de Mingos. Metera cartos na empresa por iniciativa do propio Longinos. Non lle dixo nada a Carina. Pero ela enterouse.
- E ti como te enterache diso?
- Seino. E basta.
- Vale. Con esa enigmática resposta amañas. Abre ti a porta, anda, que non teño folgos.
- Xa empezamos.
- Unha mesa para dúas persoas.
- Arriba ou abaixo?
- Abaixo. Que é máis íntimo.
- Íntimo? Para qué?
- Para que ninguén escoite as nosas elucubracións de pizzaiolo de Rapallo entremetido e inspectora asturiana que non ten nin idea do que está a facer.
- Moitas gracias pola confianza.
- Porque, dime: qué pasa coa filla? A Cucú, marchou?
- As dúas están case desbotadas. Non chego a entender o da talasoterapia. Porque para mín que non ten nada de nada. Escapar do seu marido uns días. Pero non vexo outra intención.
- Unha muller liberata, coma ti dis.
- E tanto. Todo o tempo para ela. Sen marido. Cos cartiños fixos e quentes no peto. Que máis queres?
- Unha boa perspectiva, sen dúbida. Polo que me toca. Pero a filla?
- Vou falar con ela outra vez. Aí está a clave. Nela e nos seus pretendentes. O Andrés é un pillabán de escasas pero suficientes luces. A cubana, a dona do pub, a Yeimilí, que eu pensei se escribía Jaimie Lee, é unha muller intelixente, con ideas claras. Eso me pareceu. E entre ela e o Andrés só hai unha boa relación persoal. Pero pouco máis. Ela está máis preocupada polo negocio cá por outras cousas.
- E o ruso?
- O ruso é un delincuente, pequeno ou grande, segundo se mire. Con iso xa ten bastante. Pero nin siquera ser un delincuente é proba de nada. Aos delincuentes eu téñolles respecto: non soen distinguirse coma delincuentes. Este é evidente; logo non puido ter que ver. Foi pura coincidencia velo aterrado en Vigo.
- Pero entón que puido ser? Vexo que tes todos os camiños esgotados. E sen embargo, pareces amarrada a fíos soltos, a farrapos de gaita. Que era o que dicía a autopsia?
- Un golpe forte cunha peza cortante na testa. A principal tese é que alguén debeuna tirar dende un penedo, non moi lonxe dalí, quizáis dende os do Bao ou de cabo Estai.
- Pero como alguén pode levala ata alí? Non era moi grande, pero arrastrar un corpo, calquera que sexa, non é doado.
- O vehículo aínda non o demos atopado. Pero hai pegadas de neumáticos, curiosamente neses lugares. Saltaron o bordillo e arrimaron o coche ata a beira das rochas.
- Bo. Eses son piñeiros para pinar. Esa é pouca proba.
- Xa. Pero é o que temos. Polo de agora.
- Entón quédache a entrevista coa filla?
- Si. Non agardo gran cousa, pero é da única da que poido quitar cabo. Paloma eche espelida. Ou polo menos semella.
- Pero sabe Paloma, a espelida, que Andrés engáñaa?
- Para mín que lle dá igual. Ela fai o mesmo. Ás veces convén, Ercole. Convén.
- Non dirás por nós?
- Cala e pide. Ti que vas pedir?
- Eu xa cho dixen. Leitón.
- Para mín unha ración de empanada e uns pimentos con lacón.
- E para beber: ese rosado do Bierzo?
- Por favor. Hoxe es ti quen mandas.