CAPÍTULOS 20 E 21

CAPÍTULO 20
O concesionario estaba por Bouzas, ao pé do peirao. Longos era o nome da empresa e non facía falta ser estudiado en onomástica para saber que aqueles socios entrevearan os seus nomes para fabricar a marca do seu negocio. A inspectora Contrueces chegou un pouco tarde. O tráfico non estaba moi difícil aquela mañán, pero parou no Kiosko Lima-Limón para mercar o xornal e tomou antes un café no Reca para aliviar o trámite. Naquel fumadeiro daquelas horas da mañán, meditou a súa estrataxema. Fumou un pitillo, o segundo en varios anos, pagou o café e saiu á rúa. Colleu un taxi en García Barbón e marchou para Bouzas. Polo camiño ía pensando en todas as cordas que quedaban sen ataren. Pero ao tempo, miraba os tinglados en ruinas do Berbés, os pavillóns da lonxa, rematados en agullas para evitaren que as gueivotas permanezan vixiantes por riba dos tellados, os barcos parados tras encher os frigoríficos de merluza austral, os asteleiros de Barreras, Freire e Cardama con naves de óxido, sen pintar. O taxi aparcou diante da Alameda, pagou e entrou na oficina. Preguntou por Mingos Comesaña e unha muller cun amplo sorriso indicoulle o despacho. Petou na porta e entrou.
- Señor Comesaña?
- Inspectora? É tarde. Xa marchaba.
- Perdoe. Pero tiven unha reunión de última hora. Prolongouse algo máis da conta.
- Ha ser para moito? Teño que marchar agora mesmo. Como ha comprender, eu non podo perder o tempo desta maneira. Vostede dixo ás 10. E son as 10,30.
- Xa lle dixen que non puiden vir máis axiña. Pero podo voltar noutro momento. Ou podemos quedar á tarde onde vostede queira. Ou mañán. Só preciso facerlle un par de preguntas.
- Se é un par de preguntas, entón, sí. Dígame.
- Como pode supoñer as miñas preguntas van dirixidas a esclarecer a morte de Carina Mourela.
- Supoñía. Pero non ha ser mellor que falemos mentres saímos? Estou un pouco farto de estar neste despacho. Fai moita calor. Que lle parece?
- Como queira? Onde podemos ir?
- Teño que acercarme a Sárdoma. Pode vir comigo.
- Non tiña previsto ir a Sárdoma, pero pode deixarme en Travesas. Creo que terei tempo.
- Suba, suba.
- Menudo carro. É de vostede todo o negocio?
- Supoño que esa pregunta xa ten resposta para vostede. Se non, para que ía vir.
- Vexo que vostede comprende o problema. Qué parte lle corresponde?
- Tamén o debería saber ou é que anda tan mal a policía de Vigo como para non ter eses datos.
- Eu teño debilidade polas declaracións persoais. Podo así pensar mentres tanto. E, como non, mirarlle ás cellas, por se minte.
- E cre que podo mentir? E para que ía mentir?
- É a fantasía de toda inspectora: descubrir verdades agochadas baixo as pálpebras dun tipo sagaz.
- Gracias. Entendo que non ha estar a coquetear conmigo.
- Vostede entende de coches. Probe cambiar de ciencia.
- Tentarei, pero que é o que quere saber de mín.
- Vostede non foi ao enterro de Carina.
- Teño a obriga? Estiven no Tanatorio, pero eu non gosto dos velorios. Son demasiado sentimental.
- Fágome cargo. Pero a parte do negocio que lle corresponde é pouca? Tiña intención Carina de quedarse co negocio enteiro?
- As almas das mulleres son impenetrables. Non lle sei. Pero non a vía eu moi animada con coller a empresa. Creo que quería desfacerse dela.
- Esa é a noticia que eu teño e que vostede litigou con ela por tal causa. No caso da morte, cómo había quedar a empresa?
- Xa me gustaría a mín sabelo.
- É certo, entón, que vostedes rifaron polo negocio?
- E quen lle dixo a vostede iso?
- É verdade? Dígame.
- Chegamos. Quere algunha cousa máis?
- Sí, por favor. Poña o cinto: vai saír da cidade.

CAPÍTULO 21
Catro días despois, fronte ao mostrador do aeroporto, Longinos Oliveira había de lembrar aquela noite chuviosa en que Yeimilí o levou coñecer o ceo. Mentres extendía o pasaporte á aeromoza e miraba aquel esmalte de uñas quebrado como un ovo prehistórico, pensou nas mans de mango e avocado con que Yeimilí adoitaba serear o seu ánimo impulsivo nas primeiras embestidas contra o armario empotrado do cuarto. O equipaxe fuxía pola cinta transportadora coa mesma melanconía con que Longinos deixaba caír a súa memoria polas tépedas pálpebras de escuro arume arpado que Yeimilí acostumaba aletear sobre os seus pes, os seus nocellos, os seus xionllos, os seus muslos, os seus músculos, tensos e por tensar. Coa tarxeta de embarque na mán, Longinos tentaba de fixar á vista nas pantallas de información de vós, pero só vía os ollos verdescentes de Yeimilí xunto aos seus, os labios de menta e ajonjolí nos seus, os cabelos de brea e cinamón no lugar onde estaban hai anos os seus. As dúas horas que faltaban para que o avión de volta despegara facíanse eternas para un Longinos que procuraba reter na súa boca o doce sabor de granadas e maracuyá que Yeimilí foi inoculando segundo a segundo, cunha parsimonia de princesa antillana, a través das súas pérolas de marfil e a súa lingua de veludo almibarado. Longinos quería sucumbir por uns intres á preguiza e tentou pechar os ollos sentado nun dos bancos da sala de agarda para botar un soniño, pero a imaxe de Yeimilí, co seu aceno de deusa acariñante e extasiada e co seu corpo belido e brilante co súor das batallas, superpoñíase a calquera propósito de alivio terreal. Os altofalantes recordaban aos viaxeiros a saída e a chegada dos avións, pero Longinos atendía no seu interior á chamada da selva que anunciaba furia e desexo coa música engaiolante das palabras incomprensibles que Yeimilí murmuraba nas súas orellas cando beliscaba, con doce lentitude, na súa caluga xa completamente derretida.
O avión para Madrid estaba xa a punto de saír e Longinos dirixiuse cara a porta de embarque cos seus compañeiros de esmorga habaneira, atrezzados con sombreiros por suposto mexicáns, mentres cría escoitar, por entre o balbordo de verbas bébedas, a respiración tranquila de Yeimilí dormida ao seu costado, deitada coma unha estrela de mar sobre as sábanas, espida e candente como o sol da mañán que entraba pola fiestra do hotel. Despegaba o Boeing 747 por riba dos tellados de cores da cidade vella da Habana, cando Longinos sentiu que o seu corazón escachaba en anacos ínfimos ao lembrar a húmida quentura de Yeimilí na derradeira aperta, ergueitos os dous a carón da porta, coas bágoas por entre os beizos e os saloucos por entre as palabras de despedida. Afastábanse da ventaniña o azul turquesa do mar caribe e as liñas pétreas do castelo de San Salvador mentres o perfume a bergamota e salvia de Yeimilí penetraba ata o máis fondo da alma, xa perdida e sen remedo, de Longinos Oliveira. O vó que cruzaba o océano Atlántico durou toda unha vida. Ao aterrar en Madrid e despois en Vigo, cunha tormenta cáseque bíblica, Longinos determinou en secreto que aquelo non podía ter aquel final infeliz e decidiu que as estirpes condeadas a cen anos de soedade podían ter, que carallo, unha segunda oportunidade na terra.