CAPÍTULO 28

CAPÍTULO 28
- Estiven con Fiodor estes días. Ás agochadas. Claro.
- Andrés non sabe nada?
- Nada. Sospeita algo. Pero non creo que queira preguntar. Demasiada sinceridade pode arruinarnos.
- Pero por que anda por aquí?
- Nin eu mesma podo sabelo. Levaba moito tempo sen saber del. Marchou do meu lado, sen explicación. Busqueino, sabe. Pero desaparecera. Ninguén, ademáis, sabía del.
- Ti sabías que non era ruso?
- Pois non, tampouco me importou. Non falabamos das nosas vidas anteriores. Disfrutabamos en Viena, naquel piso de estudantes. Estivemos a saír poucas semáns. Non sei se chegou a un mes. Pero cando convives cunha persoa todo o día, acabas afacendote a el. Todo o día xuntos, comprende?
- Si, comprendo. Pero que pasou exactamente?
- Tampouco podo sabelo. Non volvín falar con el ata o día do enterro da miña nai. Non son as mellores circunstancias. Marchou logo dunha historia. A típica historia. Non ten importancia. O certo é que marchou.
- Pero gustas aínda del?
- Tampouco llo podo dicir, porque un mes non é tempo. E, ademáis, xa sabe, eses tempos de paixón son difíciles de manexar. Vostede entende. Sempre son días felices.
- Pero que fai por aquí? Ti sabes que ten antecedentes penais no seu país?
- Non sabía nada. Repítolle. Non souben nada máis del.
- E do outro, de Andrés?
- Temos vidas separadas. Xuntámonos a miudo. Ás veces chegamos a algo e outras a menos. Desembocamos un no outro. Pasámolo ben cando nos cruzamos.
- Coa túa nai que tal se levaba? Coñecíao?
- Si. Por suposto. Andrés era moi cortés coa miña nai. No fondo detestábanse. Non tiveron nunca agarradas, pero sei que a mamá a súa forma xa de presentarse producíalle noxo. Seino. Miña nai era especial, moi especial. Non aturaba a moita xente. Andrés, coma advertía esa xenreira, entraba para provocala, coa máxima cortesía da que for capaz. Ela adoitaba falar dende a profundidade do sofá de casa, sen erguerse para nada.
- Outra vez o sofá.
- O sofá?
- O que vostede me contou o outro día. A morte do seu pai.
- Non sei por que lle dixen eso. Miña nai estaba na casa. Non se enterou.
- Pero vostede tamén dixo que o seu pai estaba só na escaleira.
- Si, pero miña nai saiu xusto canda mín. Naquel intre non pensei máis ca en auxiliar ao meu pai. Pero deume sempre a impresión de que miña nai semellaba inqueda de máis. Non era a miña nai, enérxica e soberbia, de sempre. Parecía ausente, indiferente; quixen crer que asustada. Demasiado asustada.
- Que queres dicir?
- Que puido facer algo máis. Non escoitara. Se estiver atenta. Ou non quixo estar atenta.
- Entendo, pero ti podes aseguralo?
- Non, non podo. Non lembro eses detalles. É unha mágoa. Meu pai, alí. Ela alí.
- Pero teu pai morreu de forma natural?
- Disque. Pero ela puido facer algo máis. Ela odiaba meu pai. Comprende, señora Inspectora. Odiábao. Apenas falaban entre eles. Eu era nena, pero recordo sempre silencio na miña casa. Moito silencio.
- Por que?
- Meu pai é verdade que non andaba moito pola casa, pero ela tampouco non aparecía. Eu estaba a cargo dunha muller de Redondela, que me levaba á escola e me traía. Hai cousa de anos a situación reventou, pero non lle podo dicir. Lembro a mamá saíndo da casa. Tardou en voltar uns días. Ao cabo apareceu na porta da casa. Entrou. Sen falar. Foi cara o seu cuarto. Mudou para unha das habitacións baleiras que tiñamos. E nunca máis voltaron falar meus pais naquela casa. Eu, no medio e medio sempre daquel silencio.- Entón, que fixeche ese venres 17 de abril dende as catro da tarde? Cóntamo todo. Dende o principio.