CAPÍTULO 30 E PENÚLTIMO

CAPÍTULO 30
- O leitón do outro día estivo óptimo. E ti, mon amour, tan tenra coma el.
- Gracias polo cumplido, mio Stallone, e deixame a perna.
- Aínda temos tempo para lambonadas.
- Máncasme cos dentes. Para.
- Imos pola sobremesa.
- Carainas co Ercole, e parecía manco.
- Manco son, para servir a vostede, amore.
- E menos mal que non lle demos ao botelo.
- Para a vindeira serata.
- Que hora é?
- Para qué a queres saber? É sábado.
- Teño que ir traballar.
- Un sábado? A traballar?
- Digamos que se trata dunha reunión informal, pero necesaria.
- E iso?
- Sabereino hoxe. Pero, dime, qué hora é?
- É cedo: podemos darlle á sobremesa aprazada.
- Non, agora non. Dime.
- As 12.
- Voume erguer. Vou co tempo xusto.
- Pero se aínda tes unha hora.
- Si, pero non gusto de andar ás présas. Vou facer o desaiuno.
- Faino, logo. Pero que sospeitas?
- Non sospeito nada. Pero non cho dixen? Contou o outro día coma morrera o seu pai. Máis ben, como atopara ao seu pai esterricado no medio da escaleira.
- Si, eso xa mo contache. Ao principio de todo. Xa é vello.
- Si, pero non che contara que a súa nai tamén estaba na casa cando ocorreu todo. No salón que dá ao vestíbulo e ás escaleiras. Creo que non.
- Non, non. Pero que ten de importancia?
- Ningunha e toda. Ti viche unha película antiga, a de Tristana. Lembras?
- Non. Nin idea. Eu de cinema non che sei moito.
- Unha película, non sei de quen, con Catherine Deneuve e un actor famoso de aquí, que non sei como se chama. Bo. O marido, a piques de palmar, ela, xovenciña, cunha perna soa, fai que chama ao médico por teléfono e colga. O tipo, claro, palma.
- Es peliculeira de máis. Como vai ser así? O Longinos non estaba enfermo do corazón?
- Eso dixen. Pero de pasada Yeimilí nono acreditou tanto.
- Tampouco dixo o contrario.
- En efecto. Pero eu non lle preguntei. É igual. Non coido que sexa importante. E posiblemente teñas razón. Paloma só di que a súa nai saiu case de súpeto do salón. Pode ou non pode. Vou á cociña. Ti quererás café?
Covadonga foi á cociña. Preparou o café e torrou o pan. Chamou por Ercole e tomaron xuntos o desaiuno. Deixou todo sen recoller e foi ao baño. Puxo ergueito o teléfono e abriu a billa. Probou a auga e cando a atopou suficientemente quente botouse embaixo. Estivo alí un par de minutos, cos ollos pechados e a cabeza cara atrás. Ercole entrou na bañeira. Silencioso. Ela asustouse. Un pouco. Despois voltou coa súa cerimonia. Ercole recorreu cos beizos os seus ombreiros. Suave. Bebía a auga sen querer que caía da ducha. Beliscou unha orella. Covadonga apartouno doce. Colleu o champú. Ercole seguíaa bicando, mentres parolaba nun italiano sen sentido ao fondo dos oídos. Covadonga botou o xabón na mán e levouno á cabeza. Mentres araba cos dedos a cabeleira, Ercole apertou coa súa única mán o seu peito. Covadonga deixouse acariñar un intre; logo deulle unha pequena labazada. Covadonga saiu da bañeira. Colleu a toalla e secou o corpo. Ercole ficaba espido baixo a auga cos cabelos por riba dos ollos pechados.
- Voltarei para comer. Seguro que has estar na Trattoria. Logo nos vemos.
- Oes?
- Que?
- Sorte.
- Eu non preciso de sorte. Preciso dun sospeitoso para o caso. E nono teño.
- Nin o terás, amiga Covadonga, nin o terás. Pero a mín, Covi, sempre, sempre.
Ercole xuntou os seus beizos e simulou no ar un bico de despedida. Covadonga aproveitou que Ercole pechaba os ollos para acercarse e bicalo. Ao tocalo, comprendeu que a reunión ben podía agardar polo menos un chisco: retirou a toalla do corpo e entrou manseniño con el outra vez na ducha.