ÚLTIMO CAPÍTULO

ÚLTIMO CAPÍTULO
Despois de saíren do peirao do Náutico e dunha pequena travesía ata as praias de Liméns, Martín Marqués e Carina Mourela ancoraron o veleiro. O ceo azul, o mar azul, pintados de azul, ornaban a ría. Martín Marqués baixou ao camarote e acendeu a cadea de música. Buscou o cedé das grandes ocasións e premeu o play. “I found my love in Portofino”. Martín Marqués prestaba atención ao novo mastro, mentres Carina Mourela botaba cara atrás á cabeza coma arelando ser arrebatada pola dozura das augas. “Perchè nei sogni credo ancor”. O cigarrillo escondía a faciana de Carina Mourela, mentres Martín Marqués baixaba ao camarote á percura de máis xeo para os daikiris de plátano que preparaba en cuberta. “Lo strano gioco del destino”. O vidrio verde dos vasos enfriaba a mán de Martín Marqués, mentres Carina Mourela axustaba as súas gafas Rayban á nova estructura cartilaxinosa da orella. “A Portofino m’ha preso il cuor”. Carina Mourela buscaba no fondo da ría a illa de san Simón baixo a ponte de Rande, mentres Martín Marqués apoiaba os brazos no timón con xesto de conquistar terra ignota para as portadas. “Nel dolce incanto del mattino”. Martín Marqués colocaba sobre unha mesa os pratos para a cea, mentres Carina Mourela collía unha rebeca para negar a brisa que anunciaba o solpor. “Il mare ti ha portato a me”. Os cabelos de loiro salgado de Martín Marqués resplandecían sobre o seu rostro requeimado polo sol, mentres Carina Mourela arrimaba o seu garfo ás sardiñas que en ringleiras paralelas amoreaban na lata de conservas Dorita. “Socchiudo gli occhi a me vicino”. Carina Mourela enchoupaba os seus recentes labios co escabeche, mentres Martín Marqués repetía o cedé sen deixar o cabernet sauvignon en ningures. “Ricordo un angolo di cielo”. Martín Marqués viña dende o camarote co brazo extendido co seu reloxo de media libra para buscar a mán de Carina Mourela que aínda estaba co penúltimo grolo do daikiri máxico daquel serán. “Dove ti stavo ad aspettar”. Carina Mourela deixabase levar por aquel pequeno curruncho de cuberta ao ritmo suave e e meláncolico de Fred Buscaglione da man e do corpo anguloso, atlético e heroico de Martín Marqués, mentres éste pechaba os ollos, trataba de apalpar as vértebras brandas e acercaba os incisivos ao pabellón auditivo reconstruido. “Ricordo il volto tanto amato”. Martín Marqués retirou un pouco a faciana apergaminada polas nortadas e buscou a liña alombada dos labios de Carina Mourela que comezaba a impacientarse sen nada que levar á boca. “E la tua bocca da baciar”. Os seus beizos trabaron manteiga cacao e permitiron que os camiños de cabernet sauvignon e daikiri de plátano confluiran no incandescente oceano das súas bocas. “I found my love in Portofino”. A superficie do barco era insuficiente, o equilibrio do veleiro, inestable; e os desexos dos amantes, inconscientes. “Quei baci più non scorderò”. Carina Mourela desexaba demorar o momento. Puxo nos labios de Martín Marqués un dedo para marcar o silencio e a calma. Martín Marqués ficou cos ollos fechados bicando o ar, mentres Carina Mourela daba un pasiño atrás, pequeno, elegante. Coa mesma elegancia o seu tacón de veludo atigrado deu cun cabo estrado pola cuberta e caiu, sen perder a elegancia, cara atrás. Martín Marqués, aínda co careto aparvado mirando para Cangas, abriu os ollos e tentou collela. Os loiros cabelos de Carina Mourela voaron con elegancia ata bater contra a arista dunha taboa, mentres Martín Marqués ficaba inmóvil, incapaz de facer nada por salvala. O sangue pintaba o yacht de bermello, mentres unha brétema mesta avanzaba aos poucos desde as Cíes. “A Portofino I found my love”.
Martín Marqués botou ás máns á cabeza. Sentou a pensar as consecuencias daquela desgracia. Decidiu agardar. Decidiu agardar á brétema e á noite. E a brétema e a noite chegaron. E Martín Marqués decidiu. E decidiu coller o corpo de Carina Mourela e botalo pola borda. Recolleu a mesa; limpiou con celo os vasos e lavou con cuidado extremo a cuberta. A música seguía soando. Mentres o corpo de Carina Mourela se afundía no océano, Gino Paoli mecía a noite, ornaba a brétema. Sapore di mare, sapore di sale. Sapore di te.