CAPÍTULO 26

CAPÍTULO 26
A dársena do Náutico relucía en sete soles, brilante coma un altar. Martín Marqués chegaba a porto cunha barba de tres días, despois de rachar o mastro do seu veleiro en medio do mar. Chegaba solo porque navegaba solo polos mundos oceánicos. E navegaba solo porque envexaba os grandes aventureiros que cruzaban dun lugar a outro os mares, porque acadaba o éxtase diante da inmensidade do universo na máis íntima das soedades, e porque lle estaba pagando unha casa de seguros, A Segura Dora¸toda a travesía para facer publicidade da empresa. Sen esta derradeira razón, as dúas primeiras carecían de sentido.
Levaba no pescozo un pano roxo para evitar que o vento mareiro afectara a súa gorxa, sensible de máis, e unha visera na frente non para aliviar os embates luminosos do sol senon para anunciar unha nova marca de roupa interior masculina. Tamén adornaba o brazo esquerdo cun reloxo que plateaba a baía dende a porta de Cabo Home. O peito de lobo mariño, lampiño e aceitado, revelaba que a súa entrada na dársena fora preparada co agarimo preciso para non defraudar a ninguén.
Esas horas do día e ademáis un mércores pouco festivo non eran os mellores arcos para o seu triunfo. A súa heroica travesía ao redor do mundo era motivo para os máis engalanados recibimentos, pero dende que deixara o programa de reality en que era picado convenientemente por dúas víboras, unha de verdade e outra figurada, o seu look comezaba a declinar, non obstante a súa vigorosa estampa de aventureiro rumboso.
Entrou no Clube Náutico, siareado con palmetadas no lombo por dous conspicuos directivos, desexosos de facerense unha foto co intrépido navegador a pesar de que os medios de comunicación ignoraban que Martín Marqués chegaba a Vigo en tales circunstancias. O secretario do clube chamou arrebato aos diarios locais co fin de que aproveitaran a estancia de maiúsculo heroe. Pasou ao salón noble, onde foi agasallado cunha cuncha coa insignia da centenaria sociedade e cunha pequena garrafa de augardente presentada como precipitada táboa de salvación para inclemencias do tempo nas augas oceanas. Agradeceu o señor Marqués os obsequios coa súa característica pronuncia tatexa, o que obrigou aos asistentes a un claro esforzo por conter os seus íntimos impulsos. O explorador das ondas, a pesar de estaren todos en cuarto un tanto oscuro, marqueteado por ebanistas de fuste a mediados do século XX, non sacou en ningún momento nin a viseira co logo dos calzoncillos nin o pano roxo que, ademáis de preservar a cerbatana do gusto da friaxe nocturna, ocultaba o sinal dunha corda que lle foi aplicada ao pescozo en tempos en que o Oceano Índico era lugar para ladróns, para misioneiros e para Martín Marqués.
Os membros do Clube Náutico que asistiron á breve recepción celebraron que o marqués dos mares resistira o tsunami en Birmania nun hotel de cinco estrelas, mentres o seu barco ía ao garete en medio daquelas desgracias. Martín Marqués rogoulles que o deixaran marchar ao hotel para descansar, porque quería aproveitar a tarde para arranxar a embarcación, mocha por un descuido imperdonable de navegador veterán. Eles admitiron, con mágoa, a solicitude e deixaron que o seu heroe aproara a figura cara o Bahía.
Pediu as chaves do cuarto, subiu no ascensor, abriu a porta e tirou petate, pano e viseira ao chán. Dende a fiestra da súa habitación mirábase toda a ría, pero el baixou as persianas, fechou as cortinas e comezou a espirse. O Marqués das brancas barbas caiu tendido no leito, pechou os seus ollos verdes, verdes coma a auga do mar.