CAPÍTULOS 16 E 17

CAPÍTULO 16
Longinos voltou ver a Carina no Savoy. Non por coincidencia, senón por teimosa pescuda. Carina adoitaba merendar a media tarde, soa, aqueles cruasáns de lixeiro sabor a anís e cristais de azúcar requeimado, coma unha homenaxe diaria á súa nai. Aproveitaba para ler o xornal e para mirar dende aqueles ventanais a xente que pasaba pola Ferreiría. Longinos sabíao e decidiu atoparse casualmente con ela. Para iso, entrou a primeira vez, mirou ao seu arredor simulando buscar alguén e saiu. E, ao momento, volveu entrar. Foi onda Carina e debuxou un medio sorriso e un hola, que hai de calculado galanteo.
A primeira cita foi ao día seguinte. Longinos invitouna a dar unha volta en coche ata a Lanzada. Quedaron na Peregrina. Longinos chegou puntual. Daban ás doce na igrexa cando parou o seu descapotable roxo, con asentos de coiro branco. Carina enrubesceu uns intres ao ver a Longinos amarrado ao volante, cos brazos alongados e as máns forradas con mitóns de pel. Aquela estampa xa a vira nas películas, mesmo cun pouco de halo flou, pero non agardaba que alí no medio da Pontevedra de toda a vida puidera aparecer aquela figura, a todas luces demasiado perfecta.
Durante o camiño, Longinos non parou de falar. A súa vida corría por aquela boca á mesma velocidade que aquel Ford de importación. Salteaba o relato con fugaces indicacións sobre os chalés que se construían ás beiras da estrada con vistas ao mar e sobre os propietarios daqueles chalés aos que el coñecía, por suposto, caseque dende a infancia. Carina deixaba que a narración fora desvelando algunha eiva daquel espíritu sen grallas. Pero non parecía doado, á vista da galanura daquela elocuencia sen fondo.
Chegaron á Lanzada, deron un paseo ao longo da praia, vestidos, cos zapatos nas máns, evitando de cando en vez o arrimo das ondas. Á volta da camiñata tomaron un vermú na terraza do Golfiño azul, cos ollos postos na capela e nas illas de Ons. O mar brilaba dun xeito especial e o vermú brilaba nos ollos de Longinos. Un ventiño mareiro aledaba a faciana de Carina, que pechaba os ollos para sentir o pracer que a invadía. Longinos acercou os beizos aos de Carina. Carina permaneceu inmóvil. Apretou os labios cun aceno de desaprobación. Longinos retirouse un intre, pero volveu tentalo. Carina medio abría a boca con recelo. A lingua de Longinos forzaba por entrar, pero o camiño non era doado. Ela colleu o vaso e tomou outro grolo. Mirou para el e despois fitou para o mar. Quedou un instante parada. Longinos remexeu na cadeira e chamou pola conta. Pagou e permaneceu calado durante un instante.
- Longinos, onde vas convidarme a xantar?
- Sei dun lugar no Grobe. Pero non sei se ha ser boa idea.
O sol quentaba. A sombriña non era suficiente. Carina ergueuse.
- Imos. Xa veremos se é ou non boa idea.
No traxecto ata o restaurante, foron calados. Carina miraba as garcetas e os cormoráns que levantaban o vó naquela baía de brilo cegador. Longinos guiaba coa mán na palanca de cambios, mentres o vento do mar lograba alterar as liñas do seu cabelo engominado. Pararon fronte á ponte da Toxa, na Pousada do Mar. Entraron. O camareiro recibiunos con amistoso protocolo e procuroulles unha mesa ao lado mesmo da fiestra. O local estaba decorado con detalles mariños: cunchas artelladas para formar figuras folclóricas, grabados de gamelas e dornas e un peixe espada disecado sobre un fondo de áncora e maroma. Pediron marisco para comer e tomaron un par de botellas de Ouso da Torre para acompañar. Conversaron, laretaron, riron. Longinos detivo os seus ollos nos ollos de Carina.
- Coñeces o Gran Hotel?

CAPÍTULO 17
A voda non podía ser noutro lugar: a capela das cunchas na Toxa. Tiña que ser. A miña nai sempre falaba diso. O meu pai calaba cando falaba diso, pero sorría. Sorría con aquel aceno tan seu. Non sei explicalo. Coma un pouco triste. Sen ganas. Pero a miña nai sempre lle gustara a Toxa para casar. Dicía que lle traía bós recordos. Non só porque alí se coñeceran. Ou eso dicía. Senón porque todos os amigos de Pontevedra casaran alí: Mariano, Alberto, Virita. Mesmo a Cucú, esa amiguita de mamá, casou alí. Para que vexa. Dende Coruña montou o tinglado. Á voda dos meus pais veu todo dios. Eu imaxino. Polas fotos. Claro que Pontevedra non é Vigo. Alí coñécense todos. Ou case todos. Teño aí o album, por se quere botarlle unha ollada. Este é o meu pai. Non é que se casara de branco e que sempre lle gustaba ir de branco. Eu recórdoo sempre así. Cunha camisa branca, un niki branco, unha americana branca ou ese xersei que se levou un tempo pero que o meu pai levaba de sempre, con franxas azuis e roxas polo pescozo, coma de xogador de tenis. Non viu Tal como éramos? A Robert Redford? Pois así. Máis ou menos. Meu pai non é coma el, pero, bo, aínda se lle daba un ar. A miña nai nas fotos sae cunha cara. Sempre cunha risotada na boca, claro que mira ti. Non se lle nota nada, verdade? Se mira esta foto, aínda se lle ve. Así de lado, nótase. Pero fíxese. Este é o que eu lle decía. O Mingos. O que foi co meu pai a Nova Iork. Alí o está. Veu para a voda. Ex profeso desde Arxentina. Volveu para alá, estivo alí uns anos e agora vive tamén aquí, en Vigo. Mira o que é o mundo. Os avós non foron. Os do meu pai, porque os da miña nai morreran. O avó só un mes antes. Case aprazan á voda. Pero claro. Imposible. Tamén quixera a miña nai ir de negro á voda. Hai cada cousa: así, o meu pai de branco e a miña nai de negro. Menos mal que Cucú. Non sei que terá con esa Cucú, pero faille caso. Pero, bueno, ao que ía. Os avós non foron. A avoa Dul non estaba para moitos trotes e, como o avó Santiago, que en paz descanse, era refractario á toda cerimonia relixiosa que non fora unha semana santa á sevillana, pois, aló quedaron. En Pontevedra. Mentres os demáis aí na voda, na capela esa das cunchas. E comeron no Hotel. Onde senón? A miña nai, xa lle digo, era devota. Lúa de mel, non houbo. Claro. Non recordo que fixeran viaxes. Meu pai, si. Varias veces. A Kenya, Arxentina, Venezuela. Cuba. Si, a Cuba. Unha vez. Fora cunha cousa do traballo. Unha viaxe organizada ou algo así polos concesionarios de Ford do Noroeste ou de toda España. Eu que sei. Gastos pagos. Viña eufórico. E claro tratou de convencer á miña nai para voltar con ela. TI. Todo incluido. Tiráballe A Habana ao meu pai. Pero non. A miña nai, nada. Claro que vivir en Nova Iork, coma meu pai, varios anos dache o seu aquel. Falaba pouco de Nova Iork. Contaba os primeiros días alí e o recordo do balbordo da rúa, sempre a fartar de xente. Eu bótoo de menos. Era moi agarimoso conmigo. Moi cariñoso. Miña nai. Non tanto. Non digo que non. Pero meu pai era distinto. Ás veces póñome a chorar. Vino morto, alí, sabe. Aínda parece que o vexo, esterricado pola escaleira da casa. Sen ar. Cos ollos abertos. Mirando para a lámpara de bágoas. Co albornoz branco medio aberto, case espido. Tapeino eu, un pouco. Pero deume por berrar. Aínda me escoito berrar. E chegara miña nai. Botárase enriba. Ela estaba abaixo no salón. Coa música un pouco alta. Non escoitara nada. Mireina saír do salón. Non podo. Perdoe. Que me estaba a preguntar, señora Inspectora?