CAPÍTULOS 1-3

CAPÍTULO 1
A silicona mancáballe nos beizos. Pasou a faciana polo espello e viuse coma un chuchamel. O dermoestético chimpou da cadeira e arrodeu a mesa.
- Dez anos menos, amiga. Parece a súa filla.
A filla fitou á parede. Reparou na orla de Medicina.
- ¿Estas cicatrices, han quedar?
Puxo o dedo na chaga de detrás da orella.
- Señora Mourela, faga o favor. Esta clínica acredita centos de operacións sen problema algún.
- Eso quixen pensar, pero doe.
- Eses son os dous primeiros días. Tome un tranquimaziño e xa verá. Veña por acó o venres e veremos por lle sandarmos a incisión retroauricular.
- E para os beizos.
- Manteiga cacao a mazo.
A filla riu co verso do dermoestético. Botou outra ollada para a parede, mentres escoitaba a súa nai despedirse. Aínda lle deu tempo para ler o nome do médico: Lourenzo Castrava. Mirou para as orellas da súa nai.
Baixaron. O ascensor cheiraba a betadine. A nai apenas abria a boca. Ou porque non podía ou porque o espello era cruel con aquela frol enchida debaixo do fuciño. Soaba Semen Up no fío musical do edificio cando chegaban ao portal.
Fóra ía unha friaxe impropia do mes de abril. O ceo estaba limpo, pero un nordés, peneirado polos altos edificios de García Barbón, fería a pel. A filla, Paloma, despediuse. Carina Mourela non escoitou o adeus, porque a dor nos beizos íalle mal. Puxo a pasmina fucsia pola boca e dirixiu os pasos para a casa. Quería chegar canto antes, tomar o tranquilizante e botarse a durmir (boca arriba, recorde, boca arriba) ata o día seguinte. Pasou pola beirarrúa do bingo. Cando ía xa polo medio, apurou o paso, non fora que Viki, a da caixa, a parara, como facía sempre. Seguiu con paso firme pero coa man na boca, porque sentía que os labios subían e baixaban libres dende o beco ata o pico do nariz. Cruzou o semáforo. Saudou á da mercería Alonmar, que non a recoñeceu. Continuou ata a parada de taxis. Vivía na rúa Venezuela, por riba do Cabalo Vermello. A dor medraba e tiña ganas de deitarse.
- Atópase ben, señora?
- Pois non moi ben, a verdade.
- Quere que a leve ao hospital?
- Non, por favor, léveme a casa.
- Ven da termostética?
- …
- Non é a primeira que levo. A última que levei caiu desmaiada no coche e tiven que conducila a urxencias. Non sei se morreu, pero mala cara levaba. A mín pareceume que non respiraba. Pero non quixen saber nada.
Como Carina Mourela non era quen de respostar nin de abrir a boca, o taxista lembrou os derradeiros intres dunha rapariga nova que ficou no taxi. Para sempre.
- Pero non era da clínica. As da clínica veñen pálidas, cunha palidez de morte, eso si. Pero para mín que son baixadas de tensión. A un colega dalí, da parada, a unha muller. Así como vostede, máis ou menos. Reventáronlle os puntos. Pero, bó, non lle pasou nada.
Carina Mourela tapou o rostro e mirou para a rúa. Aínda ían por Urzáiz. Tratou de non escoitar, pero sangue, pano, desmaio, morte, hospital, puntos seguiron soando con distinta orde nos seus oídos. Subía a Gran Vía; quedaba pouco para chegar. O taxista, que virou pola rúa estreita de Ecuador, freou bruscamente. Saiu do coche. Carina non aturou máis: deixou un billete de cinco euros no asento traseiro e saiu tamén do taxi camiño da casa. Mareada, alcanzou a beirarrúa. Un pequeno ar entre rúas víñalle ben. Os últimos metros foi cos ollos case fechados, coma un autómata. Con desexos de botarse sobre a cama.
Entrou no portal e subiu os primeiros chanzos ata o ascensor. Detrás dela alguén entraba no portal. En silencio. Carina Mourela volteou para mirar. Aquel día, pensou, non era un bó día, sen dúbida, para cambiar de look.


CAPÍTULO 2
Covadonga chegou a Vigo en inverno. Á comisaría de López Mora. Era un mal día, un pésimo día aquel no que entrou polo xardín ben cuidado do edificio. Atravesou por entre unha chea de xente que agardaba por un permiso e chegou onda o funcionario da entrada.
- Son Covadonga Contrueces.
- Si. Pase. Están agardando. Ve aquela porta do final? Entre. Sen problemas.
Deulle as gracias e encamiñouse cara o final. Notou unha estrana efervescencia nas salas ateigadas de oficiais, en aparente desorde e rebumbio. Chegou á porta e bateu nela. Entrou. Era unha sala ampla, separada do exterior por un mostrador un pouco alto. Atopou a dúas policías agochadas tras a barra. Preguntou. Sen levantaren os ollos da táboa, indicaron un punto ao final dun pasadizo de mesas e ordenadores. Non había ninguén no seu sitio. Entrou por unha porta batente con certo recelo e enfiou a sala. Puxo atención no terrazo do chan e no roido chapacumen das mesas. Mentres camiñaba, repasaba fugaz os documentos que ía deixando ao seu paso, co propósito de familiarizarse co lugar.
Vigo era o destino menos malo. Non era dos últimos, pero tampouco o primeiro. O pai de Covadonga Contrueces era militar: fachendeaba de espíritu guerreiro, malia non ver nos trinta anos de servicio máis liorta cás derivadas da consuetudinaria afección á libación gintónica daquel capitán Martínez da caixa de reclutas de A Coruña, aló polos finais dos 70. Ainda que non chegara máis cá alférez xa ao final por resistente máis que por meritaxe, inculcou ás súas tres fillas, as Contrueces, unha disciplina férrea. Máis ben ferruxinosa, porque elas, despois de que o pai marchara para o cuartel, dábanse á boa vida polos vieiros miudos do campo de san Francisco de Oviedo, con visitas á famosa osa Petra incluidas, e aproveitaban o tempo con troula a cotío. Coma o pai non aguantara máis, plantexoulles dúas vías: a civil (matrimonio) ou a militar (traballo). Covadonga elixiu a segunda opción e preparou, con poucas ganas, as oposicións a policía, con sorte tan revirada coma ter de presidente do tribunal a un amigo íntimo do seu pai e, sobre todo, da súa nai que apreciou sinais asombrosas nos seus exames.
O primeiro destino foi Valladolid. A cidade non estaba mal, pero adestrar cans para a droga nunha finca do alfoz non era precisamente o seu ideal policiaco. O frío intenso do inverno castelán fixo o resto: pediu traslado e tocoulle Valencia. Entrou naquela comisaría por san Xosé e saiu por Semana Santa: ser escolta, así de súpeto, da falleira maior foi concluinte. Cando rematou a mascletá, debeu ter unha cara que a mesmísima comisaria xefa do Levante enteiro decidiu ofrecerlle unha saída. Estivo varios anos en Vejer de la Frontera, moi ben considerada. Era pobo tranquilo e ben fermoso, pero ao cabo botaba de menos un pouco de orballo polas mañanciñas. E volveu pedir. Vitoria foi o seguinte destino e alí conseguiu fama de ordeada e traballadora. E se non for porque o policía aquel de Vitigudino, compañeiro seu, volcárase (literalmente) nela na pescuda da noite alavesa, seguiría alí sen dúbida algunha. Un par de meses en Venezia, co questore de Treviso, o comisario Brunetti, cunha bolsa do Ministerio para afianzar relacións coa Interpol e, sobre todo, para afastarse un tempo daquela derrota vitoriana, non foi suficiente para mudar de opinión e solicitar un posto máis perto do seu Oviedo familiar.
Chegou á porta. Petou. Entrou. Alí estaban varios homes que voltearon para mirala. Un deles levantou os ollos.
- ¿Inspectora Contrueces?


CAPÍTULO 3
A praia estaba deserta e o mar bañaba a súa pel. Isabel chegara ás 10 da mañá, aínda coa calima entre os piñeiros. Buscou un recuncho nas rochas e deitou o seu corpo ao sol morniño do día. Pechou os ollos, sacou a parte de arriba do bañador e deixou estrados os peitos polo bandullo. Quedou medio durmida, co enchoupar lento da auga na area.
Dalí a un cacho chegou Cundi. Silencioso, puxo a toalla a carón de Isabel. Sacou o chándal do Celta, agasallo dos netos por nadal. Arremangou o bañador. Novelou a perneira e suxetouna contra a goma. Mirou ao horizonte, para a torre ergueita de Toralla, e quitou da bolsa do Eroski o xornal gratuito. Pasaba as follas con cuidado e de vez en cando pasaba a mán polas cicatrices do esternón. O sol comezaba a quecer a cachola e decidiu coller a viseira de Construccións Dios. Nese intre Isabel espertou.
- Comezaba a pensar que non viñas.
- Tamén eu. Pero xa ves. A piscina de Teis hoxe andábache chea. E cando vin o Marc Spitz da Trave, xa dixen: vou para Samil. Para que me bote da rúa cando nada de costas e me dea palmetadas!
- O 10 ten que estar a piques de chegar. Chon e Manoli chamaron hai un momento. Viñan para aquí. Seica Chon non ten que termar do meniño da filla. O outro día andaba tola. Para mín que a filla éche ben espelida. Porque ainda a vin polo Corte dándolle ao pico e a Chon por aí a sacarlle mocos ao neno. Digo eu que para iso pode darlle a patria podestar.
O horizonte estaba calmo. Non corria nin pinga de brisa, pero eles arremetianse polos cons da praia por aproveitaren mesmo a calor das pedras. A pel de Cundi era de pergameo. A de Isabel escamaba sen remedio, por moito aceite de oliva que lle botaba.
-Aceite de Oliva. Esas cremas non valen. Á miña filla dábanlle aceite para os peitos cando deu a luz.
- Si, pero de améndoas, non de oliva.
- Que máis ten. Olivas, améndoas. Os peitos sonche ben agradecidos.
Para Cundi, a sentencia final sobraba. Pero non lle deu tempo a asimilala porque baixaban pola area abaixo de Samil aquelas ninfas louras que agardaban.
- Menos mal. O vitrasa hoxe levounos por non sei onde. Están outra vez abrindo a rúa para o gas, a luz ou para eu que sei. Veño mareada. Vou deixar esto por aquí e vou dar un paseo.
- Vou contigo.
- Vamos todos.
Recorreron toda a praia: ata o Lagares e volta. A conversa transcurría cíclica: dos fillos (desagradecidos) ás pernas escangalladas; das citas previas para consultas previas aos netos (agradecidos, pero tiranos); dos cuñados (insoportables) ás operacións (aprazadas para anos bisestos); da tensión (alta ou tola) ao xantar do domingo (co pailán do xenro). A política chiscaba de cando en vez a noria. Un par de mortes veciñas ofrecía oportunidade para o aceno severo; durante breve tempo, porque, de novo, familia e saúde recuncaban no diálogo.
Cundi daba pequenas carreiriñas de can, co propósito de probarse e probar. O ton atlético seducía a Isabel, pero a artrite mentía a súa preparación. Disimulaba a dor, por non dar explicacións. Pero a perna fallaba. A perneira do bañador baixaba, pero el sempre atento colocábaa por riba da cadeira. Nunha flexión con risco de lesión crónica, quedou parado. As mulleres seguían na conversa. Cundi aproximouse á ribeira e foi detrás dunhas pequenas rochas da praia. Cando chegaron Chon, Manoli e Isabel onda alí, Cundi pasmaba diante dun novelo de farrapos que agochaba o corpo morto do que un día foi unha muller. No pescozo penduraba unha medalla: na medalla brilaban unhas iniciais: CM.