CAPÍTULOS 10-12

CAPÍTULO 10
Ao saír do peirao Longinos e Mingos enfiaron rápidamente as rúas da cidade. Coma foraxidos. Miraron para o rótulo da esquina: Fulton Street. Decidiron emprender por aquela rúa de adoquíns a percura da dirección que levaban no peto do abrigo: “Adelardo Cortegada. W72nd street. Esquina Broadway. Enfrente dunha tenda que se chama Sleepy”. Derállela Aida, a irmá do Adelardo, amigo deles da infancia que marchara un ano antes. Traballaba, segundo dicía a súa irmá, na limpeza de fiestras a grande altura. Ela tamén comentaba que faenar nos barcos dá un pulo temerario que favorece eses oficios. Bregar co vento pendurado a cen metros é cousa de valentes. Ían comentando esas palabras entre eles, mentres camiñaban coa ollada posta nos derradeiros pisos daquelas torres, especialmente nos tellados en forma de pirámides brilantes que se erguían orgullosos sobre o cemento. Demoraban a vista nas efixies fantásticas coas que remataban os aleiros e trataban de contar por entreterse os andares daqueles edificios, pero perdíanse sempre no cómputo.
Cando levaban uns cinco minutos andando deron cunha entrada de metro. Non se atreveron a entrar, pero consultaron un mapa que estaba fóra. Axiña atoparon a avenida Broadway. Non estaban moi lonxe dela, pero non era moi doado atopar o número 72. Cando finalmente deron co cruce, souberon que quizá ficaba demasiado lonxe. Non tiñan presa, pero as maletas pesaban un pouco e precisaban un pouco de descanso. Continuaron un pouco máis pola mesma rúa ata chegar á avenida. Aparecía diante dos seus ollos a pequena torre dunha igrexa, rodeada dun descuidado xardín, en medio dos edificios xigantescos. Abriron a cancela e entraron paseniño no adro de catro columnas. As portas estaban fechadas, pero decidiron sentarse nos escalóns da entrada do templo.
Alí permaneceron un cacho, un pouco aturdidos, cansos da viaxe, medio durmidos. Cando espertaron do breve soño, atoparon que as súas maletas desapareceran. Buscaron por todos os lados. Deron a volta á igrexa; entraron por unha porta lateral e deron coa sacristía. Alí estaban dous homes falando quedo. Cando os descubriron, preguntaron nun inglés que descoñecían, quen eran. Longinos e Mingos miráronse e murmuraron “as maletas, roubaronnos as maletas”. Un dos homes comezou a falarlles na súa lingua, con sotaque estraño. Preocupouse por eles, deulles un pouco de comer e chamou a un taxi para que os levaran á dirección comprometida.
Fixeron o recorrido en taxi en completo silencio. Cada quen mirando para o seu lado da ventaniña, sen deciren nin unha soa palabra. Cando baixaron do coche, viron exactamente o enorme letreiro que poñía o papel. E buscaron o número na mesma rúa. Cruzaron en medio dunha chea de xente a beirarrúa. O cheiro á quentura doce percorría todo o traxecto. Pasaron diante da parada de metro e chegaron ao outro lado, tropezando cunha turba de persoas que velozmente adiantaban os seus pasos. Diante dun kiosko, voltaron mirar o número do portal: 142. A beirarrúa era esa. Seguiron un pequeno treito e chegaron onda un restaurante chinés. Na porta do lado aparecía o número. Chamaron polo chitófono a varias casas. Ninguén respostaba. Entraron no restaurante. Era cedo e aínda estaban colocando as mesas. Do final do local, saiu unha muller con paso lento. Longinos e Mingos extenderon o papel, sen mediaren verba algunha, para que lera. A muller, de ollos mouros e beizos breves, colleuno e botou un lene sorriso.
-Si. Cotegada traballa quí.

CAPITULO 11
- Pereiró estaba cheo. Ata os topes.
- Logo a Carina Mourela era persoa coñecida?
- Home, depende do que lle chames ti coñecida? Para a xente que vín, eu creo que había un pouco de morbo de máis.
- Xornalistas?
- Os de sempre e algún máis. Fotógrafos, algunha cámara de televisión.
- Estaba a filla?
- Estaba, pero non puiden achegarme onda ela. Vina pasar do brazo dun home alto, medio longueirón.
- Ti sempre. Víaselle afectada?.
- Como ía estar.
- Non sei. Coma me dixeches aquilo de que non se levaban moi alá.
- Bo, si. Pero unha nai sempre é unha nai. Ademáis quen non se leva ben coa familia?
- Ma, aquela veciña, que che dixera?
- Non debía telo contado. Non lle dou maior importancia. As veciñas tenden, por un afán de protagonismo, a esaxerar moito. E lembra que esa mesma veciña saiu polo televexo afirmando o contrario, que era unha grande señora e que a súa filla era moi boíña con ela, que a cuidaba moito, sobre todo, despois de que o seu pai morrera de repente. E todo iso.
- Si, pero a ti que che dixo?
- A mín? Que as cousas andaban reviradas. Oíraas discutir algunha vez. Que a filla andaba en compañas non moi santas ou que pasaba moito tempo fóra. Que ela mesmo se lle queixara de que non viña moito por alí. Que pasaba moito tempo sola.
- Pero cómo podía escoitalas discutir se a muller, non dicías?, vivía no primeiro andar e elas vivían no cuarto?
- Pois iso.
- Pero o das compañas non santas, tampouco era certo?
- A non ser que lle chame mala compaña ao ghicho ese de meleniña e cardigán ao lombo que a acompaña e bica nela. A mín paréceme cretino, pero non diría eu que unha persoa puidera chamalo mala compaña.
- Pasar tempo fóra, si, eso si.
- Pero, a ver se vai ser que andivo todo un ano de Erasmus en Viena. E claro non vai estar aquí coa nai.
- Supoño, Covi. Pero as queixas de que estaba sola?
- Quen non se queixa diso algunha vez? Non o fas ti?
- Fago eu iso?
- Si que o fas. E poste un pouco repunante de máis. Je, je.
- Primeira noticia. Pero sono disposto a repetilo se ves por aquí máis veces.
- Pero se vin onte.
- Certo.
- Ha ser que non estou contigo sempre.
- Si, pero sabes ben como somos os pizzaiolos cando non temos masa entre as máns. No meu caso, na mán.
- Xa estás coas mesmas. Que tes hoxe para cear?
- Hai fame? Os enterros danche fame?
- Os enterros non, pero os cadaleitos levados a ombreiros ábrenme o apetito.
- Vade retro. Pero quedache ata o finale?
- Pois claro. Son unha inspectora moi profisional. E nos derradeiros momentos é onde sempre atopas algo.
- E cousa atopache?
- Pois non exactamente, pero algo quedou máis claro.
- O que?
- Que a amiga de Carina, a de Coruña.
- Cucurrucucú.
- Si, a mesma. Pois ela tamén se facía a quirurxía dermoestética.
- Ma, onde?
- É asunto que non podo desvelar, amigo, porque forma parte do secreto do sumario. Eso si, podo decir que levaban a mesma coración de cabelos, a base de mechas case platino, e cáseque o mesmo corte de pelo.
- Un caso clínico de usurpación da personalità. Compartían varón, seguro.
- Vai, Ercole.
- Por suxerirmos, que non quede.
- Pura coincidencia.
- Pero, ti vas cear ou non?
- Si, que tes?
- Teño hoxe uns tagliatelle alla lepre, da morire.
- Non son as lebres ás que teñen os labios leporinos?
- Non teño idea, ma vexo que che afectou andare a Pereiró oggi.
- É que falarmos de siliconas é o que ten.
- Agora volto. Vou facercho. Queres un viño mentres tanto?
- Si. Si. O Barolo aquel non estaba nada mal. Por certo, sabes quen estaba alí que me sorprendeu?
- Quen?


CAPÍTULO 12
Se souber Andrés. Fiodor agarda por mín todos os días despois do traballo. Non sei onde traballa porque non mo quere dicir. Millor así. Millor así. Non sei. Pero ás sete sempre quedamos. Sempre nun lugar diferente. Onte no Kursaalon. Hoxe en Mariahilferstrasse, xusto a carón da igrexa, baixo a fontana. Hai hoxe un pequeno mercado de Pascua. Venden ovos decorados cun cordello fosforescente. Teño fame. Non me dá tempo para tomar unha bratwurst. Rui e Lourditas acaban de marchar. Pasamos moito tempo xuntos, pero cando quedo con Fiodor, eles vanse. Non lles gusta. Mirano raro. Raro, si, raro. Que é raro, que é sermos raros? Mira ti. Miña familia. Son filla única, vinculeira. Miña nai non quixo máis. Tampouco creo que o tentara. Nunca falei diso. Pero presíntoo. Entre miña nai e meu pai, sempre distancia. Nunca lles vin bicos ou agarimos. Tampouco berros. Silencio a meirande parte do tempo. Meu pai sempre estaba fóra. Marchaba cedo e viña tarde. Como Andrés. Algunhas veces viña a comer, pero, entón, apreguizaba no sofá media hora. Pero falaba pouco. Conmigo amosábase agarimoso, eso si, moi agarimoso. Unha pequena labazada na caluga cada vez que pasaba ao meu lado. Un bico na meixela, a deshora. Pero recórdoo sempre fóra. A traballar. Eso é raro. Coma o Andrés. Quen é o Andrés? Un pelanas. Declara amor eterno, mentres foza en mín, coma un torpe langrán. Está mal que o diga, pero así o sinto. Se souber Andrés. Hoxe estivemos Rui, Lou, eu, pola mañán no Naschmarkt. Vamos todos os sábados. Alí están os turcos que un día hai séculos foron expulsados de Viena: agora veñen cos seus dátiles, cos seus cordeiros halal, cos olores e sabores orientais, mentres os rosáceos austriacos beben viños verdes do Danubio en copa alta, acompañados dun pata negra conseguido por eses mesmos turcos que foron despoxados hai tempo e que nono proban. Eu nunca baixo máis alá do Kettenbrücke, pero Rui e Lourditas camiñan un pouco máis. Gustan de comprender, mentres admiran esas cores horteras Wagner nos edificios da Wiener-Bundestrasse, o comercio de peines sen púas, de zapato sen par, ou de espellos rotos entre os parias da terra que son, ao tempo, compradores e vendedores desas nadas. E din que Fiodor é raro. Se souber Andrés. Tamén digo. Fiodor está xa aquí. Baixamos cara Leiner, a tenda grande de mobles, cunha terraza no faiado, dende onde se ve (Fiodor di que non se ve, porque só hai tellados limpos e inhóspitos no horizonte) Viena. Paro antes en Claire’s para mercar unha funda para as gafas. Fiodor fica fóra. Quere fumar un cigarro, mentres dou unha volta pola tenda. Miro con impaciencia e merco, sen meditalo moito, un pequeno surtido de arracadas. Coma sempre, innecesarias. Cando estou a pagar, escoito un balbordo que ven da rúa. Miro para fóra e vexo a Fiodor mallando con fereza nun probe mendigo, mentres a xente ao seu redor, pídelle, bérralle, que o deixe. Dous homes logran impedir que siga a malleira. Saio rápido e pregunto. O mendigo, cunha trenka porcallenta e con farrapos de plástico, fica tendido na rúa ensanguentado. Só acerta a murmurar, coa sangue que molla os seus beizos, que lle pedira esmola a ese home, que ese home rexeitárao, que el só lle tocara cun dedo o lombo, que, eso si, adicáralle un bico, de brincadeira, mentres lle dicía gut, gut. Volvín para ver onde estaba Fiodor. Alterado, contemplaba a escea en silencio. Fun onda el. Quixen collelo polo brazo, pero apartou a mán, empurrou ás persoas que rodeaban todo e comezou correr rúa abaixo, como se fora a emprender un vó por riba dos tellados de Viena. Coas ás abertas e extendidas do seu negro e longo gabán.