CAPÍTULOS 13-15

CAPÍTULO 13
- E vós, que carallo vades facer?, espetoulles Cortegada.
Adelardo Cortegada seguía coma sempre. Non traballaba de lavador de fiestras de rañaceos, coma dixera a súa irmá. Nin siquera cando chegara, cunha man por riba da outra nos primeiros días. Tentárao no dos chóferes de carruaxes, que era patrimonio de irlandeses, porque un de Chapela, o Boss Chapel, entrara niso hai tempo. Andar polo Central Park, co frío que vai en inverno, aínda coa garabata e co sombreiro de fredastaire, non era destino moi seductor. Fora unha tarde, pero aquel cabalo atordaba de máis e non era quen de aturalo. Ao principio vivía polos peiraos do matadeiro, pero logo mudou de barrio por ver se mudando de paisaxe mudaba tamén de fortuna. Foi para o Upper West Side, unha zona case inhóspita, que comezaba ter vida interesante e instalouse no piso onde Longinos e Mingos o atoparan. Era de aluguer, pequerrecho, con cociña e baño nunha soa habitación.
Danny Chow, un chinés que rexentaba o restaurante de abaixo, era o dono do aluguer. Cortegada tiña xenreira polos chineses ata que coñeceu a Betty, a filla de Danny Chow. Ela era a muller máis fermosa que vira na súa vida. Namorou completamente dela e ela, ao cabo, del. Deixou atrás os seus prexuízos e pediu a Danny Chow se podía traballar do que fora no seu restaurante. Ao día seguinte, Cortegada comezou a exercer de lavapratos por horas, co fin de poder estar máis perto da súa namorada. O trato continuo leva ao roce e o roce ao coñecemento, sentenciaba Cortegada diante dos seus amigos, que preguntaban se Betty era a muller que os recibira á entrada. Non pagaba ben o chinés, pero merecía a pena pasar o día alí encerrado contemplando polo torno da cociña como Betty se ía acercando e como se ía alonxando a cada minuto mentres Cortegada limpaba a louza, escurría os tallaríns ou acarreaba os cubertos e os pauciños dun lado para o outro.
Adelardo Cortegada procurou para Mingos un job no Fairways, un supermarket perto da casa que parecía un almacén rebosante de mercancía. O job consistía en colocar e recolocar permanentemente a froita exhibida fóra da tenda que era sobada e resobada polos clientes. Atopoulle a Longinos, medio kilómetro máis arriba na avenida Amsterdam, un emprego ao ar libre tamén, cun cartel por diante e por detrás, no que se anunciaba unha lavandería baratísima que permitía facer cinco lavados rápidos (sen prelavado) por tres míseros dólares, xabrón aparte.
Alugaron un rocho no mesmo edificio de Danny Chow. As fiestras daban para un patio traseiro, cheo de depósitos de auga e tuberías enferruxadas. Non pasaban frío e eso era o importante, aínda que tiñan a teima de apagar a calefacción polo día e o do terceiro, un brutamontes, subía de cando en vez para chamarlles a atención polo balbordo que facían co tocadiscos.
Co tempo, Longinos e Mingos melloraron de posición. Mingos conseguiu traballar dentro do supermercado para seguir a repoñer froita e, pouco despois, acadou unha privilexiada situación cando comezou a colocar frascos e botes de conserva. Longinos mudou o seu estatus gracias ás inxeniosas iniciativas que celebraban os seus xefes, como a de vestirse de toureiro ou de paiaso para persuadir aos paseantes. Gustaban de pasar o tempo (escaso) que tiñan libre sen saír da mesma rúa: dende o río Hudson ata Central Park e volta. Ás veces dábanse unha pequena homenaxe e entraban no Gray’s Papaya a comeren o hotdog doble con zumo de cores para durmir encebolados toda a noite. Ámbolos dous viron, moi axiña, cumpridos os seus soños de traballaren en América: estaba claro que naquel intre atopábanse no cumio de toda a súa fortuna.

CAPÍTULO 14
Carina Mourela voltou para Pontevedra. A esmorga compostelá rematara. Cucú levou para Coruña o seu doutorciño petinés para que exercera de dentista en Juana de Vega. Carina atopou estrañas as rúas de Santiago e alleo xa o camiño á Facultade e decidiu, co concurso da fartura do seu pai, canso de vela rascar o bandullo, voltar para casa.
Nos primeiros días, pasaba o tempo no seu piso da rúa da Amargura. Procuraba axudar algo nos labores, porque a súa nai non andaba moi ben de saúde e porque, por puntual declive económico, prescindiran da criada que levaba con eles case toda a vida. O pai tiña unha modesta ferretería na praza de Méndez Núñez. Non marchaban ben as cousas, aínda que podían tirar coas rendas, un pouco minguadas, que o pai atesouraba de forma case avara. Ao caír da tarde, Carina saía dar un pequeno paseo polas ruelas perto da súa casa. Adoitaba chegar ata a praza da Verdura onde sentaba un rato, coa confianza de atopar os amigos de sempre. Debatíase entre o natural impulso (exercitado en Compostela) á troula e a situación inestable na súa casa que freaba ese espíritu. Nese debate, por veces, gañaban o desexo de escapar do tedio e, sobre todo, a inercia de perpetuar a xuventude.
A súa nai foi empeorando e foron espaciándose os días de folixa. Saía só os fins de semana, cando o pai podía facerse cargo do seu cuidado. Saía coa mesma ledicía, lonxe, coma sempre, de calquera signo de mala conciencia. Chegaba ás veces tarde á noite. Un pouco bébeda, tamén ás veces. Pero sempre sorrinte, coma nun carrusel do que nunca quixera apearse.
A nai morreu moi axiña. O pai, afeito á dozura da súa muller, sentiu a ausencia. Continuaba a traballar na tenda, cun pouso de tristura que contaminaba os seus acenos. Carina propúxolle axudalo, pero o pai desbotou calquera apoio. Carina reparaba na preocupación paterna, pero apenas facía algo para aliviala. Adoitaba quedar no Carabela polas tardes cuns amigos que coñecera en Santiago. Arrimábanse á fiestra e contemplaban o espectáculo da praza da Ferreiría, ao tempo que se sabían contemplados polas xentes que daban voltas, sen rumbo definido, polos soportais, os xardíns ou as rúas próximas. Un certo ar de rutina movía esas horas, pero cando se facía de noite, acostumaban visitar algunhas tabernas da rúa Laranxo ata ben tarde, cunha conversa insulsa que acompañaba as cheas cotiáns.
Carina era muller recoñecida pola súa beleza. Pero tamén polo teimoso desdén polos homes que a admiraban. Procuraba despoxalos de toda esperanza cunha ollada que remataba nun punto imaxinario do horizonte. Apenas miraba para eles e cando, por unha vontade afiada, decidía botarlles un vistazo, entretíñase cambiando a cada paso os seus nomes ou desculpándose pola falta de atención. Parecía molesta da súa capacidade seductora e tentaba evitar a posibilidade de deixarse recrear coas verbas amables do galán de turno. En ocasións, Carina e os seus amigos derivaban os seus pasos cara o Casino. Alí agardaban que pasara o tempo, sen máis disimulo que o de arrincaren sorrisos falsos ou usurparen á soedade uns minutos inútis.
Unha noite, sentaron ao fondo do salón noble, mentres soaban ecos de Tony Ronald. Entrou un pouco máis tarde outra pandilla, toda de homes, con gabáns lucidos e esmoquíns recén pranchados. Carina mirounos ben e preguntou:
- Quen é aquel de garabata branca? O do pelo repeiteado?
- O do pelo repeiteado?
- Si, aquel que senta ao lado da fiestra.
- O de alá é Oliveira. O fillo de Santiago Oliveira, o americano. Longinos Oliveira.

CAPÍTULO 15
Ao cabo duns meses, Mingos conseguiu saltar un par de chanzos na xerarquía do Fairways e convertirse en controlador da cola da caixa. Situábase a carón das caixeiras e berraba next cunha enerxía intimidatoria aos clientes, que deixaban, por medo, de mercaren as últimas cousas para pagaren de inmediato. Longinos colgou os hábitos de anunciante acartonado por unha ocupación semellante, un chisco máis cómoda: tiña que pasear por todo Manhattan anunciando un Ford Falcon Futura descapotable, vermello, cos neumáticos brancos. Non vestía de toureiro, pero tiña que ir adornado cun terno branco, un panamá branco e, a ser posible, unha dentadura branca. Longinos sentíase o rei do universo, aínda que papaba máis frío que ningún outro no estado de Nova Iork.
Mingos, despois da súa etapa de fustigador de caixeiras, entrou na lavandería do Chelsea Hotel, pero cando mirou para aqueles lenzos, algúns con cousas que non se poden contar, decidiu deixalo. Aquel hotel ou estaba maldito ou ía estalo, porque vivir como vivía aquela xente era de tolos. Traballou, pouco despois, servindo copas na Bleecker Street, por aquelas terrazas cheas de xente que viña probar fortuna. Díxolles a Longinos e a Cortegada que estivera cun tal Bob Dylan no Gaslight. A eles o Bob Dylan non lles soaba de nada, pero mirábano aparvados. Aprendeu tocar a harmónica por aqueles tempos e acostumou deixarse caír por Washington Square para fumar e ver xogar axedrez sobre mesas de pedra ao ar libre. Aquel tempo era feliz. Vivía con Suze, unha medio italiana de cabelos loiros despeiteados, que gustaba de dormir nunha california que deixaba aparcada na rúa cuarta, perto do cruce coa segunda avenida. A Mingos non lle importaba pasar a noite naquela morna compaña.
Longinos fixo paseniño carreira no concesionario. Deixou de dar voltas por Manhattan e procurou acubillarse na oficina de Riverside Drive. Entrou na sección de ventas e ao pouco tempo logrou a marca de empregado do ano, o chanzo anterior á definitiva colocación como director da sucursal. Deixara a casa do faiado da 72, esquecera mesmo a Cortegada que casara co tempo con Betty a chinesa, e mercou un apartamento na 86, con vistas ao río Hudson.
Para Mingos o choio no bar acabou mal. Moi mal. Voltou buscar outro traballo. Recorreu algúns cafés máis da zona, pero desesperaba aos poucos días. Suze, ademáis, encaprichárase dun bohemio máis desvalido ca el e deixouno dun día para outro. O sexo libre é así, dicíalles a Cortegada e a Longinos, entre risas e bágoas, no mostrador do aeroporto de Nova Jersey, mentres facturaba a mesma maleta que trouxera de Galicia, rumbo á Arxentina.
As cousas para Longinos non podían ir mellor. E, sen embargo, foron a mellor. O xefe da concesionaria, un home de rectitude ondulante, aparecera afogado cunha corda ao pescozo pendurada da ponte de madeira que cruza o lago de Central Park. A policía investigou o asunto e deu o caso por suicidio evidente. O caso permitiu a Longinos facerse coa concesionaria en moi pouco tempo.
Unha noite, cando Longinos Oliveira saía do Carlyle, con Liza Bel e Kent Dallas, un automóvil parou á súa beira. Un home baixou a ventaniña. Mirou para Longinos e trazou co dedo índice unha liña imaxinaria arredor do pescozo. Subiu a ventaniña e arrancou de súpeto. Á mañán seguinte, Longinos recolleu os cartos que gardaba na viga e non foi traballar á concesionaria. En realidade, non volveu traballar. Colleu o primeiro avión e deixou a cidade dos rañaceos para sempre.