CAPÍTULOS 4-6

CAPÍTULO 4
Parece un náufrago. Cando o vin por primeira vez deume pena. Por iso lle preguntei. Foi en Viena. Andaba de Erasmus. Na casa aquela da Marxergasse onde vivian aqueles de Ferrara. Unha festa. En outubro. Case ao principio. Non coñecía a ninguén: só a Lourditas, a monxiña que levaba aquelas saias de esparto, como dicía Rui. Saimos da Facultade e pasamos polo Prater. Ao serán. Lembro ben aquilo. A Lourditas, veña, veña, Paloma, rubimos a noria. rubimos a noria. Mira que carallo co rubimos a noria. Non era moi tarde, pero a mín, a verdade dábame medo. O Rui case cae, porque mira que é repunante a Lourditas para iso. Para outras cousas nada, pero para as atraccións. De Lugo tiña que ser. Mira que lles gustan as atraccións: non perdoan. Eu xa pensaba: esta non quere ir á festa e anda coa trouliña esa de rubirmos. O Rui, que é medio parvo, foi con ela. Eu fiquei alí no medio do parque. Facía aínda un pouco de sol. Tampouco moito, pero lembro que quedei durmida. Logo volveron: a Lourditas viaselle un pouco leda de máis. O Rui chiscou un par de ollos. Chegabamos tardísimo. Corrimos un pouco: miramos o número 26, o piso de Chiara, a rapaza de Pozzolengo. Fun alí un día: invitoume ela. O pai era gondoliero: eu sempre pensei que os gondalieros eran solteiros. Vaia parvada. Pero penseino. Miramos os buzóns: Chiara Martinelli, no segundo andar. Estabamos xa subindo as escaleiras cando petaron á porta da entrada. Din a volta. Foi Rui abrir. Alí estaba o ghicho. Un tipo cavernoso, de barba picuda e fronte ampla. Retirouse un pouco da porta para deixar pechar. Non dixo nada. Tiña uns ollos azuis, claros, case brancos, transparentes. Despois dixo Lourditas que parecía Rasputín. Non. Parecía Dostoievski. Eso quería ser. Quería ser Dostoievski, pero non chegaba a Rasputín. Non sei. Deume pena. Iso sí. Parecía un náufrago. El seguía camiño. Lourditas, a monxiña, preguntoulle, nise imposible alemán dunmesenviena, se subía á festa. Baixou a cabeza dun golpe e subiu con nós. Pregunteille o seu nome. Fiodor. Cómo. Fiodor. Tardei en entendelo porque falaba para abaixo, para os banzos. Fede, chamouno Rui. O Rui. El sorriu. Pero pouco. E rubiu, como di Lourditas, en silencio. Chegamos á casa de Chiara. O balbordo metía medo. Abriron a porta. Non sei quen. Debía de estar alí toda a mocidade vienesa en pé. Pedimos paso. Entramos. Collín a Rui polo brazo; Lourditas entrara axiña e perdéraa de vista. Non atendín para ninguén. O Fiodor desaparecera. Chamarame a atención. Quizáis o seu aceno mouro. Un pouco toupa, dicía Rui. Mireino entrar, non moi decidido, cara a ningures, pero xa non estaba. Deixeino por un momento. Busquei as bebidas. Música electrónica de tenda trendy, clubeira. Non era o meu, pero daba boa banda sonora. Levantaba os ollos cada vez que saudaba e ao tempo metía un sorriso fugaz. O Rui quedara cuns tipos de Bohemia no segundo cuarto, devanando canutos. Chiara levantou unha man ao final da cociña, perto da terraza. Eu levantei a miña. Chiara deume a benvida cun berro silencioso, facendo cos beizos e de lonxe a palabra ciao. Co dedo sinalou a pota do cóctel e o aparello para botalo nos vasos de papel. Fun decidida. Apartei, como puiden, a xente. Cheguei onda a táboa. Busquei o cullerón e amorreime á pota. Cando entrei naquela balsa doce de cor verde, atopei o seu brazo. O brazo de Fiodor. Levantou a ollada. Mirou para mín. Pasmando. Eu supoño que tamén. Metín de novo o cullerón na pota. El fixo o mesmo. Ambolos dous en silencio. Presentín a tormenta, pero non fixen nada para detela.

CAPÍTULO 5
O pizzaiolo era manco. Da man esquerda. Tiña unha prótese de porcelana para as grandes ocasións, un pouco eslavaxada. Pero prefería o muñón ben limpo para traballar con xeito a masa da pizza. Para aventala e virala por riba da cachola ou para inzala de mozzarella, servíalle a outra. E para metela e quitala do forno, coma un cabaleiro coa súa lanza, trababa ben a pá baixo o brazo e acompañábaa co corpo ata colocala no lugar xusto a carón do lume.
O pizzaiolo chamábase Ercole. Ercole Bompiani. Dos Bompiani de Rapallo. Unha das focaccierias máis nomeadas, situada debaixo da torre do reloxo, na praza central da vila. A Ercole a focaccia saíalle ben, pero Rapallo semelláballe curto de máis e os Bompiani, demasiado correctos para desventuras persoais. Non tiña angueiras de seu, pero retratarse detrás do mostrador por unha vida enteira resultáballe inquedante.
O pizzaiolo tiña un amigo bagnino na praia de Minaglia. Giacomo era dono da concesionaria do caseto que servía comidas e alugaba sombriñas durante o verán. Ercole pasaba as tardes naquel recuncho de Santa Margherita Ligure, coa sola ocupación de axudar a Giacomo a recoller as hamacas ao final do día. Ao solpor, coa mirada posta na plataforma de plástico de onde se chimpaban os nenos que aínda ficaban na area, soñaban con liscar dalí coa primeira oportunidade que aparecera.
O pizzaiolo atopouna cedo. A compañía de trasatlánticos Cunard precisaba con urxencia dunha ducia de cociñeiros para o traxecto de regreso a Southampton do Queen Mary 2 dende Civitavecchia. Unha enfermidade a bordo minguara o persoal da cociña e houbo que botar man en Rapallo de alguén preparado para a ocasión. Nunca montara en tal cousa. Tan só en pequenos yachts para visitar San Fruttuoso e botarse ao mar naquelas augas azuladas das pequenas enseadas de Paraggi.
O pizzaiolo viu aquel monstro ancorado no medio do mar. Subiu a unha barca e partiu do porto de Rapallo suxeito á proa. O vento suave movía os cabelos; o sol brilaba ao lonxe, a piques de deitarse. Mirou para terra, toda ela afastada de casas brancas xusto ata o pé das montañas que subían bruscamente sobre a baía. Despediuse en silencio, antes de poñer un pe nas escadas de corda que levaban ata o interior do trasatlántico. Non tivo tempo de lembrarse de nada, porque foi directamente á cociña a estonar cenouras e ferver chícharos para a cea de pork pie and suited vegetables que agardaba nos salóns recén estreados daquela mole mariña.
O pizzaiolo non era manco ao saír de Rapallo. Pero quedou manco ao pouco de saír de Lisboa. Foi mala sorte. O pizzaiolo repetía, foi mala sorte. O corte profundo non parecía grave, pero a infección medraba. Non houbo remedio. A gangrena era inminente. Seccionar era obrigado. Pararon en Vigo. Baixárono do barco. Foi á Hospital. E alí cortaron. En Vigo quedou a man de Ercole, o pizzaiolo de Rapallo. Para Ercole era un sinal, un verdadeiro índice: onde ficara a mán alí el ficaría. A mán ficou en Vigo; en Vigo ficou Ercole.
O pizzaiolo axiña atopou traballo na pizzería de Enzo, un xenovés que rexentaba un pequeno local na rúa Pablo Morillo, a carón do mar. Traballaba dentro, na cociña, coa preparación da masa da pizza. Un par de meses despois, Enzo vendeulle o negocio. Agora era o xefe e pasara a facer as pizzas á vista de todo o mundo.
O pizzaiolo estaba só aquela noite de choiva e vento. Entrou unha muller, con paso canso, quitou a gabardina e ficou na entrada. O pizzaiolo pediulle, coa man que lle quedaba, que se achegara onda el, perto do forno.
- Desexa cear?
- Si, prego, contestou Covadonga.

CAPÍTULO 6
Andrés saía tarde do choio. Eso de saír tarde era sempre mentira. E o do choio tamén. Paloma sabíao, pero dáballe todo polo saco. Antes non. Antes aínda lle amolaba. Pero agora, qué máis ten. Total. Estaba ben así: ela prefería que saíra tarde do choio. Fora ou non verdade. O choio, ou non, era por Puxeiros. Nunha desas naves agochadas, de calellón sen saída, nun deses parques industriais frolecidos ás beiras das autoestradas sen xeito. El dicía que era traballo de prelo, pero para o bemeuve que tiña era moito dar os libros. El dicía que si, que os libros dan. Que non había libro malo, que todos daban. El dicía que co que lle pagaban por subvención dáballe para pagar a luz e, polo visto, o bemeuve. Pero el dicía que era choio bó. Traballaba para a universidade e a universidade sempre ten. Sempre. Pouco, pero ten. E, ademáis, el dicía que a vaidade era o mellor agasallo: os profesores non cobraban moi alá pero gustáballes fachendear de libros. E el dicía que lles facia os libros e poñíalles ben ergueitos os seus nomes nas portadas. E dicía que liscaban dalí coas caixiñas máis ledos ca outra cousa. El dicía que falaban raro, pero non facia falta entendelos. El dicía que aquelo era o seu choio: o de cobrarlles, porque el nin de tipografía, nin de papel, nin de informática tiña puta idea, pero de cartos contaba. Por alí el non ía moito, pero saír tarde sempre saía. Fora ou non verdade.
Paloma esperábao na cervecería da Praza de Compostela. Empoleirada naquelas cadeiras de altura, lía o xornal aborrida. As cañas con limón gustábanlle moito, pero xa levaba tres e o Andrés non chegaba. Xa eran as nove. Nunca tardara tanto. Soou o móvil. Non era Andrés. O número de Fiodor. Deixou de soar o teléfono. Unha chamada perdida. Volveu chamar. E volveu parar. Paloma intentouno varias veces, pero non acadou a chamada. Ficou preocupada. Pero pouco tempo, porque pola porta entraba Andrés, coas chaves e o móvil na man dereita e unha pequena carteira na esquerda. Levaba sobre os ombreiros un pulover malva, enlazado cun nudo windsor. Medio ocultaba unha camisa de raias verticais e cores pálidos, aberta polo peito, de onde penduraba unha cadea coa cruz de Calatrava. Deixou todo na mesa e peiteou os seus cabelos cos dedos extendidos da mán para deixalos por detrás da orella.
- Perdoa. Saín tarde. Un viaxante deume o coñazo a última hora. ¿Con quen falabas?
- Con ninguén. Era unha chamada perdida. Non son quen de recoñecer o número.
- Deixa ver. Non sei. Volve chamar.
- É igual. Ha volver chamar. Que tal ti por arriba?
- Ben, pero mañán teño que ir a Porto todo o día: unha máquina nova. Bo, non nova, pero case nova, que teño que ir ver. Non sei se quedar, porque é pola tarde a entrevista. Non sei.
- Podes ficar alá, se queres. Eu mañán teño que ir con miña nai ao médico
- Ao médico? E logo, que lle pasa?
- Nada. Uns retoques.
Paloma sorriu e colleu sen ganas unha pataca frita. Andrés quitou a man do peto e acariñou o seu cabelo. O anel de falso ouro enguedellouse. Bicou a súa fronte. Con aloumiño sereo. Mentres a bicaba, buscou por riba da súa cabeza un rostro familiar. Un home ao final do bar enarqueou as cellas e abaixou a cabeza. Andrés asentiu serio o aceno, mentres se alonxaba do rostro de Paloma. Paloma volveu sorrir. Tomou un grolo. Mirouno con agarimo: gustáralle o bico. Fora ou non de verdade.