CAPÍTULOS 7-9

CAPÍTULO 7
- Cun coitelo?
- Non. Non hai feridas, pero por que me preguntas iso?
- Por decir algo. Eu non che son parvo para isto das adiviñas.
- A investigación non é unha adiviña. Pero non estou para nada. Veño eiquí para esquecer, e ti preguntas.
- Está bene. Pero, xa sabes. A curiosità. Ademáis, cando hai sangue. É a deformación profisional dun cociñeiro. E ademáis manco.
- Saca daí esa man. Voucha tronzar.
- Compro outra, que esta xa vai mellada.
- Deixate de brincadeiras. E para quedo.
- Vexo que levas un día bó.
- Estou cansa. Viñen andando dende a comisaría, todo por Camelias, para despexarme. Estiven un rato mesmo mirando o mar dende o paseo, alí onda a oliveira. Pero non hai forma. Non son capaz de poñer orde na miña vida.
- Na túa vita ou no caso ese desa Carina Mourela, a MM, a Merda da Medalla esa que che trae toliña?
- Nas dúas cousas.
- Queres dicir que estorbo? Que disturbo? Dimo e desaparezo.
- Saca daí. Pero non son quen de atopar unha pequena luz neste intre.
- A Carina Mourela esa, como era, estaba esposada?
- Esposada? E iso?
- Casada, quero dicir.
- Era viuva. O marido morrera fulminante.
- E onde vivían? Aquí en Vigo?
- Si. Na rúa Venezuela, por riba do Corte. Pero el parece que morreu na vivenda que tiñan en Donas, aló por Gondomar, cara a Ramallosa.
- Unha familia de cartos, non si?
- Eso parece, pero a casa de Gondomar estaba aínda por rematar. E segue a estar, segundo souben. Falei cun tal Chamoso, que era o constructor que andaba coa casa, e díxome que tardaban algo en pagar. Claro que o Chamoso. Dixo que moi legal aquilo non era, e claro.
- Ilegale?
- Eso non ten importancia. Sobre todo por aquela zona. Ti xa sabes. Ou deberías sabelo, vindo de onde ves.
- Non digas máis. Pero, como ilegale? De que tipo?
- Semella estar construida sobre area do sedimento do río. Terra lacustre, protexida. Andiven a botarlle unha ollada aos rexistros do concello, pero non atopei gran cousa. Atopei outras máis graves, pero pasei, porque aquilo fedía máis da conta. Paseillo a Floren, pero non sei que ha facer.
- Nada. Seguro. Pero de que morreu o tipiño?
- Do corazón. Pón o informe. O atestado.
- Atestato? Entón, houbo investigacione?
- Non, pero foi case rutinario. Como tiña unha ferida na caluga, deberon ver a necesidade. Non din con nada relevante. Semella estrano, en todo caso. Non sei se terá que ver co de Carina. Ao tipo debeu de darlle un jamacuco no medio medio da escaleira de caracol. Que, por certo, tiñan pensado arranxar porque lles saíra elíptica en troques de circular. Mira ti a desgracia. Parece que foi alí a medila. O Chamoso ese debía e debe de ser un fenómeno da xeometría.
- Cáspita, menos male que ris. Queres cear algo?
- Algo si. Unha ensalada. Algo lixeiro.
- Unha caprese, con moita mozzarella. Como a ti che gusta.
- Lixeira; non me botes moito.
- E quererás viño, non? Podo abrir un Barolo que chegou onte, via valixa diplomática.
- Que valixa?
- Non me preguntes. Valixa, desvalixa. Que máis ten! Non preguntes. Arrivo súbito.
Covadonga quedou un anaco soa. Respirou fondo mentres contemplaba as fotografías de Xénova penduradas na parede. Reparou nun faro antigo que daba o nome ao local. Ao fondo, diante do forno, Ercole compoñía o prato. O pizzaiolo ergueu a faciana e levantou a voz:
- Oes, por certo, como se chamaba o ghicho ese que quedou aliviado para sempre nas escaleiras en Nigrán?
- En Nigrán, non. En Gondomar. Para que queres sabelo?
- Por pura e italiana curiosità.
- Chamábase Longinos Oliveira.


CAPÍTULO 8
Longinos Oliveira era un tipo simpático. Mesmo gracioso. Cunha gracia que procedía do seu pai, presidente dunha asociación en Pontevedra de Amigos Íntimos da Semana Santa de Sevilla, que todos os mércores santos conseguían balcón en Placentines para ver pasar a cofradía de La Lanzada. O pai, ateo por fe, era devoto dende que alí atopara por primeira vez, ao tenue resplandor das candeas e ao matiz embelecedor do veo do incenso, a muller da súa vida, a linda María del Dulce Nombre de todos los Santos e Mártires de Anatolia O’Donell Orfila, por disminución Dul, miña Dul.
Santiago Oliveira pretendeu sempre que o seu fillo Longinos adicara a súa vida a prolongar a teimuda resistencia paterna ao traballo. As rendas da familia O’Donell invertidas nun palacete, con palmeira e muradal añil, no medio dos xardíns, daban para manter, cun matrimonio de criados que atendían a casa e un chófer que preparaba a xarré, unha familia condeada a non medrar máis do estrictamente necesario.
Longinos Oliveira, abandoado a este dolce far niente, rexeitaba en silencio esa clase de vida. Non vía saída aceptable para as súas inquedanzas, pero puido atopar en Mingos Comesaña un motivo de ilusión e entusiasmo. Eran os dous ben novos e acostumaban pasear polos vieiros que nacían e remataban na Praza da Ferreiría. Entre aquelas rúas, de nenas loiras de tirabuzóns requeimados e mariños enfebrecidos por continuaren estirpes, decidiron cambiar de lugar, por veren de cambiar os seus costumes. Sería difícil convencer aos seus pais. E determinaron, ás agochadas, subir en Vigo ao seguinte paquebote que os levara a América, sen miraren siquera para onde.
No peirao de Vigo, afervoados pola multitude, Longinos e Mingos subiron ao Arlanza, rumbo a Nova Iork. Cando ían deixando atrás o faro da Guía e pouco despois, cando as liñas quebradas do perfil das Cíes eran só unha pequena sombra na lonxanía, sufriron un intre de nostalxia. Pero axiña o movemento doce das ondas e o vento do serán desterraron calquera reliquia de morriña. Na popa do trastlántico, coas pingas miudas da escuma que mollaban os seus rostros, sentiron un ardor intenso de emoción e medo; comezaba a escurecer e a noite semellaba unha incógnita terra con horizontes indefinidos.
Os días no barco parecían eternos, aínda que a travesía fora tranquila, exenta de maiores desacougos. Pasaban a maior parte do tempo no camarote en silencio, cunha ollada fixa moitas veces no ollo de boi enferruxado, cun cristal apenas transparente. Durmían pouco e parolaban da infancia, cunha certa desgana, case obrigados a falarense por matar a distancia que había entre eles.
Unha mañán, despois dunha semán de travesía, Longinos e Mingos espertaron cedo. Un pequeno ruxe ruxe que percorría os pasillos chamoulles a atención. Erguéronse ao tempo e dirixiron os pasos cara a cuberta. A xente comezaba a falar máis alto. Cando chegaron saíron ao ar libre e miraron polo babor. Entre a néboa perfilábase unha estatua ao lonxe. O barco foi parando pouco a pouco e ao tempo a poalla íase esvaecendo. Diante dos ollos de Longinos e Mingos que rebulían a dereita e esquerda con nervio inquedo, apareceu unha paisaxe de torres que desafiaban ao mesmo ceo. O trasatlántico virou á beira dereita e detívose diante do peirao 21, ao pe dunha ponte de ferro que cruzaban centos de coches de teitos oscuros. Mingos mirou para Longinos. Debia de ser a friaxe de mañán, pero creu ver bágoas na faciana do seu amigo.

CAPÍTULO 9
- Non sei que ha querer Cucú. Pero hei de ir. Hai tempo que non a vexo.
- Mama, lembra. Non fagas o parvo.
Carina Mourela rematou de maquearse: vermellón para as fazulas; fucsia para os beizos recén avultados e liñas cada vez máis longas aos extremos dos ollos para expandir miradas. Cada vez máis tempo ao espello, esculcado sempre con recelo. Tomou a autoestrada para Baiona. Poderia ir pola costa. Tiña tempo. Cucú levaba alí dende o domingo, pero quería aproveitar o día: o Talaso de Oia pagaba a pena.
María Jesús Lousada, Cucú dende nena da praza de Azcárraga de A Coruña, era amiga súa dende que compartiran aulas en Santiago na Facultade de Farmacia. Nos sete anos que pasaron en Compostela sen siquera rematar todas as materias de primeiro da licenciatura lograron dominar amplios territorios, todos eles concentrados entre Santiago de Chile e Santiago de Guayaquil, con longos periodos de conquista sistemática na República do Salvador.
Ambalas dúas conseguiron mozo axiña, pero de desigual compostura. Mentres Cucú se arrimaba a un estudiante de Medicina que gardaba o mesmo par de gomas que nunca empregaba no peto da gabardina e fachendeaba diso, Carina adoitaba deixarse querer por un chaíñas vido de Curtis que pregonaba posuir enteira a beira esquerda da súa vila lineal. Cartos tiñan os dous, diso se trataba, pero cando os catro compartían mesa para xantaren nunha pizzería da Praza de Vigo, arrepentíanse de inmediato.
Cando non estaban nin Fer nin Gonza, aquelas alfaias estudiantís, preferían os salóns do Aero Club. Alí, os mércores, unha grea de xoves, convenientemente engominados e con lixeiros bucles para remataren o lisísimo caír dos cabelos, acudía para depositar nelas ollos e o que houber menester. Estas soirées, descoñecidas para os seus mozos, Fer e Gonza, remataban polos Tilos, en chalés de espelidos xerifaltes, expertos en espir as almas daquelas santas compañas insatisfeitas.
Aquela troulada paralela, prolongada durante meses, só podía rematar, tras euforias enfariñadas, en casamento. Cucú acolleu a primeira goma do seu estudiante de Medicina, tan rico coma infeliz, e preparou bodorrio e berce; Carina intentou semellante empresa con Tony Curtis, coma ela lle chamaba. Gonzalo amaba a Carina: devecía por ela. A todas horas. Morría en angueira permanente por Carina. Pero herdades e, sobre todo, un indisimulado respeto polos cartos propios desbotaron unha decisión tan importante. Gonzalo rexeitou, con gran dor de corazón e ledicía de pensamento, a boda pretendida e díxolle adeus chorando dende a beiriña do bare.
O coche de Carina chegaba ao cruce do Rompeolas. Seguiu pola estrada da costa. O mar batía, cheo de escuma, as rochas. Chegou ao hotel. Acercouse ao mostrador e preguntou por María Jesús Lousada. Estaba xa na piscina de auga salgada quente. Marchou entón cara o vestiario e puxo o bañador. Colocou o albornoz sobre os ombreiros e calzou unhas pantuflas de plástico coa marca do Talaso. Levou o gorro de baño na mán, como un abano. Deixou todo na consigna. Enfatizou a súa cabeleira apermanentada cun xiro preparado de pescozo e dirixiuse cara a piscina. Antes de entrar, mirou, por entre o acristalado, onde podía estar a súa amiga. Cucú viuna. Axitou a mán dende o medio da piscina. Carina entrou no recinto, axustou o gorro con cuidado de non mancarse e baixou as escadas pouco a pouco. Cando a auga quecía os seus peitos, un raio de luz refrexada do mar ao lonxe invadía dun xeito irreal a escea.