CAPÍTULOS 24 E 25

CAPÍTULO 24
Este tempo de primavera non me senta ben. Ácaros, gramíneas, cambios bruscos de temperatura da noite ao día. Cando chove rodea os adoquíns unha liña amarela de polen. Cheira a azahar cando abanea o vento os laranxos da rúa. Brila o sol polas mañáns cedo, cando saio da casa. Estes días vou en autobús ao traballo. Collo o dezasete na parada xusto de diante do bazar chino. Onte merquei alí un paraugas. Ha durar? preguntei. Unha rapaza chinesa dixome que nada dura na vida. Eu respostei por brincadeira: o amor. O amor é o que menos dura, rematou a rapaza. Levei o paraugas pola resposta porque as varillas non eran de fiar. Ercole é o meu outro paraugas. Ha durar? Pero non teño rapaza chinesa que me axude. Ercole ten ollada limpa, de panadeiro. Atento sempre. Cariñoso. Namorar non sei. Sempre dubido. Esta profesión propicia a dúbida. Sempre estamos entre interrogantes. O caso de Carina Mourela tenme atrapada. Non saio dela. E iso que teño outros dous, aínda máis doados. O autobús chega. O traxecto retrata unha cidade a ras de terra: en Policarpo Sanz entran rápido os bancarios para ocupar o seu sitio na eficiente recadación diaria; na Porta do Sol, os bancarios removen os cartóns de san Simón para botar un sono, coas fazulas sanguinolentas a piques de estoupar; na baixada de san Vicente, baixan as mulleres de cabelos quentes ao mercado do Berbés; no mirador de Alfonso XIII, mírase a ría iluminada polo resplandor do metal dos coches no peirao mil veces recheo de Bouzas; en Pi i Margall, afogados por uns edificios que impiden a entrada do sol, nenos e nenas entran uniformadas á escola. Cando vou chegando a comisaría, contemplo os talleres mecánicos, baleiros a esas horas, na triste agarda de automóveis para reparar. Baixo en López Mora, xusto enfrente da comisaría. Cruzo a rúa e entón volvo a lembrar a Carina e a súa morte incompleta. Repaso a conversa con Cucú, por ver se nalgún aceno descubro algunha pista. Xa non está. Se quero algo dela, tereina que chamar a Coruña. Cucú adopta unha pose ambigua para desmentir calquera opción. Non creo que xogue, pero parece. Mingos non me cae nada ben. Pero quen son eu para someter todo aos meus gustos. Non foi moi claro; esquivou respostas. Pero esta caste de tipos gustan de insistencias. Non lle vou dar satisfacción niso. Aínda que sexan inocentes, sempre procuran protagonizar algunha escea. Coqueteaba? Trataba de seducirme? Ese xeito de expulsarme era ficticio: percuraba unha nova entrevista. Non creo que teña que ver. Acariño coa mán o buxo da senra do xardín camiño da comisaría. O cheiro das follas molladas pola poalla da noite lémbrame a infancia e os paseos polo parque de san Francisco. A filla de Carina Mourela ven á miña memoria ao mesmo tempo. Cumpliu o trámite de filla atristecida e un pouco distante. Os dous que a escortan merecen máis seguemento; ela, unha nova conversa. Agocha algo. Non sei. Foi demasiado elocuente para non contar nada. Fiodor, de tan sospeitoso, semella un obstáculo. Andrés non concorda con nada. Pero ao mellor as persoas coas que parece familiarizado, os do taller de Cabral, a muller do motel de perto do aeroporto, os da nave de Puxeiros, noutra nova pesquisa, ou a muller esa que din que traballa no pub ese da noite. Haberá que indagar. Ercole vai estar canso de mín. Chamareino á hora de xantar. Abro a porta do despacho. Sento de cara ao xardín. Repaso os papeis. Chaman varias veces ao teléfono. O xefe pregunta. Non lle teño aínda nada. Hai reunión ás 12. Releo os informes que teño enriba da mesa. Terei que chamar a Paloma. Quedarei con ela. “Parece hispanoamericana”. Xa sería a hostia. Non pode ser. Demasiada casualidade. A muller do pub, hispanoamericana? Longinos, non pode ser tanta coincidencia.

CAPÍTULO 25
- Longinos Oliveira? Non sei de quen me fala. Menudo nome, ademáis.
- Vostede coñeceuno. Esa é a información que eu teño.
- Pois xa lle digo. Xamáis coñecín persoa con ese nome e con eses apelidos.
- Canto leva en Vigo?
- A que se refire?
- Xa vexo que vostede aceptou con naturalidade as vellas costumes do país de preguntar a unha pregunta. Ben sabe vostede a que me estou a referir.
- E que non lle podo dicir.
- Por que non mo podo dicir? Ten algún problema na boca? Que llo impide? Unha incapacidade irreversible para o cómputo do tempo? Diga.
- Levar en Vigo concretamente, eu, pois…
- Concreta ou sencretamente. Pero dígame, por favor, cando chegou a Vigo. Por favor, que xa me está tocando o que non me debe tocar.
- Cheguei unha tarde. Chovía moito, pero non lle sei que día era.
- Imos por partes: como chegou? Andando?
- Señora Inspectora, por favor, non pode falarme así. Rógollo.
- Ah, non. Logo, como é que quere que lle fale?
- Vostede está a faltarme. Eu vin a esta cidade gañarme a vida. E teño cousas que facer.
- Si, pero agora ten que falar conmigo. Vostede ha ser cidadá de Vigo? Non si? Pois é o seu deber colaborar coa xustiza.
- Pois claro. Sen dúbida. Pero que é o quere saber?
- Eu non quero saber nada. Eu quero que me diga. Que me diga cando, como e por que chegou ata aquí.
- O porque xa llo dixen: para gañarme a vida. Viñen en avión. Pero o día non o sei. Era un día moi chuvioso, por primavera. Máis ou menos.
- E como deu con este negocio?
- O negocio é meu.
- Si, xa sei que é seu. Pero como o conseguiu?
- Esto que ven sendo, un interrogatorio?
- Ostias, e logo que lle parece, que lle estou declarando o meu amor eterno? Vamos, señora, que teño outras cousas que facer.
- Señorita.
- Señorita, perdoe. Quen a axudou? Foi Longinos?
- Pero se xa lle dixen que eu non coñezo a ningún Longinos.
- Empezarei doutro modo. Coñece a este tipo?
- Rafael.
- Logo coñéceo.
- Si, pero este home chámase, bó, chamábase Gabriel.
- Pois non. Non se chamaba así. Este é Longinos Oliveira.
- Non o sabía. Deus o bendiga. Era un home encantador. Pero por que agora? Que ocorre?
- Vostede sabe algo da súa morte? Algo que nós non saibamos?
- Non. Seica morreu de accidente.
- Si. Afrouxou o corazón.
- Dixéronme que se matara ao cair pola escaleira da casa. Non que fora algo do corazón. Era xoven. Bó, non moito. Pero tiña sempre un espíritu xeneroso.
- Vostede coñecíao ben, digamos, demasiado ben?
- Portouse xenial conmigo. Foi un cabaleiro. Procurou os billetes para que vira; axudoume a atopar casa en Patos, case ao pé da praia, sabe. Víamonos alí algunhas veces. Non moitas. Non vaia pensar. El estaba moi namorado de mín e eu queriao ben, pero non se fiaba da súa muller. El cría que o espiaba. E algo de razón podía ter, porque era verdade que unha furgoneta de táboas de surf paraba fronte do meu piso sempre que el estaba conmigo. Obsesionouse con iso. El ademáis recibía mensaxes por correo que non entendía moi ben. El contaba, pero como tiñamos pouco tempo, trataba de non comentar moito. Andaba preocupado, eso si. Pero máis nada. Eu sufrín moito coa súa morte. Porque, sabe, unha sempre debe ser agradecida. E, fíxese, cuns poucos cartos que el debeu quitar de non sei onde porque nunca mo dixo puiden eu facer o investimento para este pub que ve.
- E que me pode dicir desa persoa que lle bota unha mán de cando en vez na barra?
- Andrés? É o antigo dono do bar, agora socio, que lle ten cariño ao choio.
- Semella un pouco raro, non lle parece?
- Pode, pero a el esto gústalle.
- Si. E outras cousas.
- Diso non me veu preguntar, verdade?
- Xa veremos.